Vervolg Reis Nieuw Zeeland

’s Avonds bij het bekijken van de foto’s blijkt dat Janine dolfijnen heeft gezien. Ze riep het wel op de boot maar niemand die reageerde. Op een van mijn foto’s springt een dolfijn boven het water uit.

Onze goede verrekijker heeft ons daarbij zeker geholpen. 

Na boodschappen doen in Te Anau de tocht gemaakt naar Milford Sound, dat andere fjordenstelsel dat veel toeristen trekt, waarschijnlijk meer dan die wij hebben gedaan. Waarom dan deze tocht? Omdat de weg er naar toe een van de mooiste routes is die op de wereld bestaan. Het is als een tocht door de Alpen maar dan 120 km lang. Hij begint in laagheuvel landschap en stijgt langzaam naar een hoogte van 800 meter om vervolgens weer af te dalen naar zeeniveau. 

Spectaculaire kloven afgewisseld met uitgestrekte grasvlaktes waar rivieren doorheen meanderen. Eeuwenoude bossen met verstilde meertjes waarin de bergtoppen met hun eeuwige sneeuw zich spiegelen.

Aan het einde van de weg langs het fjord een wandeling gemaakt en genoten van het heerlijke weer. Fel blauwe hemel met enkele witte wolkjes. Het blijft een prachtig gezicht.

Onderweg komen we veel Chinezen tegen. Ik vraag mij waarom ze hier zijn want ik zie ze eigenlijk alleen maar selfies maken. Daarvoor komen ze hooguit drie a vier minuten uit de bus of de auto om de ratrace te vervolgen naar het volgende uitkijkpunt.

De dag afgesloten op een DOC camping, een uitgestrekt veld waar het zo prettig is je eigen stekje te bepalen. 

Het bed in onze camper is erg fijn dus we slapen als klaprozen zoals Janine steeds roept nadat ze ’s morgens weer fris en monter aan de dag wil beginnen. 

Na de enerverende tocht door de Alpen zijn we nu via een prachtige route met aanvankelijk nog bergen die geleidelijk overgingen in heuvellandschap naar de zuidkust gereden. Het weer was omgeslagen en veranderd in een type met veel buien afgewisseld met felle zon. Hollands weer  zullen we maar zeggen.

Aan de kust stond een harde tot stormachtige wind. Hoge golven sloegen op de kust. We vonden een camping aan een baai met uitzicht op zee. Uren hebben we genoten vanuit de camper van de golven die uiteenspatten op de rotsblokken en buien die overtrokken. Tussendoor de zon die ons lekker opwarmde want de temperatuur was behoorlijk gedaald. Dit hadden we nog niet meegemaakt.

Een korte wandeling over het strand bracht mij in contact met een grote vogel, de Pied shag. Ineens stonden we oog in oog. 

Vogel:

“Wat is dat?” 

“Een mens lijkt het wel”

“Maar, ehu ik was hier het eerst dus ik ga niet weg”

Met mijn camera sloop ik dichter bij door het hoge gras zodat ik hem mooi kon vastleggen. 

Vogel:

“Kom maar dichter bij want ik ben zo weg het water in en ik weet zeker dat je mij niet achterna komt”

En zo geschiedde maar hij was bepaald niet schuw en dus bleef hij lang voor mij in beeld, iets wat ik niet vaak mee maak.

Daarna hield een technisch mankement aan de auto ons een weekend vast in Invercargill. We konden pas maandag naar de garage en wat doet een mens als hij moet wachten. Of zich vervelen en chagrijnig zijn of van de nood een deugd maken. Vanzelfsprekend kozen we het laatste en we beleefden plezier aan Wordfeud, een paar wandelingen door de stad en lezen in onze prachtige boeken. Uiteindelijk was het mankement maandag aan het eind van de middag verholpen. Er was ergens onderweg bij het tanken water in het brandstoffilter terecht gekomen. Doorrijden zou tot motorschade hebben geleid.

We konden na het lange wachten de Catlins in, een even lieflijk als ruig kustlandschap aan de zuidoostkust van het Zuidereiland. Een verlaten landschap met veelal gravelwegen, duizenden schapen en af en toe een boerderij of iets dat leek op kleine nederzetting. 

De weiden zijn hier diepgroen zoals een engels gazon, de bomen hebben door de altijd doorstaande westenwind een gebogen vorm gekregen. Alsof ze zich schuldig met gebogen hoofd afwenden door de immer aanklagende wind. Deze wind is het die ook ons al meerdere dagen doet verlangen naar windschermen om beschutting te krijgen. Maar hij zorgt ook voor spectaculaire golven die onophoudelijk de rotsen beuken met een sonoor symfonisch palet aan geluiden.

Volgens vele informatiepanelen werd ons de weg gewezen naar een strand met een vuurtoren. Daar zouden zeeleeuwen te zien zijn die daar graag liggen te luieren.

En ja, hoor. Eerst een toen twee en even verderop drie. Een moeder met haar twee jongen. Grote opwinding maakte zich van ons meester. We konden ze dicht naderen zonder dat ze aandacht voor ons hadden. Toch kon je ook merken dat ze je wel in de gaten hielden door af en toe even op te kijken. Maar verder gedroegen ze zich onverstoorbaar. En zo konden we in alle rust van ze genieten. Hoe ze tegen elkaar aan lagen te woelen en te knuffelen. Zich af en toe uitrekkend om vervolgens als een zoutzak weer neer te vallen om verder te slapen.

Het was een grootse belevenis.

Nagenieten hebben we gedaan op een vrije campingplaats aan een baai waar we ook genoten van de getijden. Het weer was echter niet uitnodigend voor een wandeling en de volgende dag zijn we naar een camping gegaan waar we stroom hadden en ons in de camper konden verwarmen als  we na korte wandelingen enigszins verkleumd terug kwamen.

Ook deze camping heeft een prachtige ligging. Op een soort landtong met aan weerszijden de zee. Enerzijds woeste golven en anderzijds een prachtige baai met geel zandstrand.

De hele dag door zijn we in de baai gaan kijken of de Hector’s dolfijnen zich zouden laten zien. Maar ze hadden vandaag kennelijk een andere planning. 

’s Avonds was onze aandacht gericht op de Yellow-eyed pinguïns. Na een dag vissen komen ze bij zonsondergang de rotsen op waggelen. Na lang wachten en langzaam verkleumen werden we beloond met twee exemplaren. Een op een plek waar ze normaliter niet komen en een in het halfduister, waardoor hij bijna niet meer te zien was. Een foto maken was uitgesloten. Het zijn grote beesten groter dan we verwachtten. Al met al leuk om dit dagelijkse ritueel mee te beleven. Samen met ongeveer 50 andere mensen deels gewapend met fototoestellen op statieven. Een gids was er om vragen te beantwoorden en om een beetje de orde te handhaven. Ook hebben we genoten van de branding en opkomend tij.  Eerder op de dag op het zelfde stuk strand gefossiliseerde bomen bekeken. Wonderlijk hoe levensecht het hout bewaard is gebleven en versteend is. 

Over veel gravelwegen onze tocht de volgende dagen voortgezet door de Catlins. Vooral de stranden en rotsen aan de kust zijn van een adembenemende schoonheid zoals je je het voorstelt in een paradijs. Het weer was mooi met veel zon. Onderweg met een wandeling door opnieuw het indrukwekkende regenwoud met daarin verstopt de McLean Falls. Dat de natuur een zo mooi gebeeldhouwde waterval kan vormgeven. De camping waar we terecht kwamen was aan een rivier die uitkomt in zee. Het plaatsje aan de monding van de rivier heet Papatowai. Ergens lijken de woorden in de Maori taal veel op elkaar en dat heeft te maken met hun alfabet dat bestaat uit 15 letters. Dus ja dat moet wel leiden tot meer verdichting. Je moet het een beetje uitspreken zoals de Italianen het doen.  Zeggen wat er staat.

Tijdens een avondwandeling over het prachtige strand en terug door het dorp maakten we contact met een Maorivrouw. Zij was in de avondzon bezig Korianderzaad te zeven en van ongerechtigheden te ontdoen. Het huisje dat ze bewoont zag er sjofel uit en ook haar kleding was van een grootse eenvoud. Haar oogopslag was stralend en ze maakte een gelukkige indruk.

Tijdens de wandeling over het strand vonden we een dode Blue Pinquin. Jammer voor het beest maar we konden wel van dichtbij genieten van de prachtige blauwe kleuren in zijn vederpak.

Op weer een ander strand waren Robben te zien. Het was daar druk vanwege een grote groep kinderen die zoals ‘t leek een dagje uit aan het vieren waren. Toen het te druk werd verdwenen de Robben in de zee om een poosje later weer terug te keren. Inmiddels hadden wij een wandeling gemaakt naar Jack’s Blowhole. Een Blowhole is een groot diep gat in de bergen, verticaal naar beneden met onderin een tunnel naar zee zodat het zeewater met de golfslag naar binnen stroomt. Dat maakt een voortdurend bulderend geluid. Dit was bij Pounawea. Via Nugget Point kwamen we op de plaatselijke camping uit in Kaka Point. Een mengeling van Maori en Engels. 

Bij Nugget Point is een vuurtoren met spectaculaire rotspartijen. Onder op de rotsen telden we ongeveer tachtig Robben en Zeeleeuwen. In de rotspartijen zijn kleine basins waar de jonge dieren naar hartelust aan het spelen waren. Een leuk schouwspel.

Na Kaka Point de Catlins verlaten richting Dunedin. Gedeeltelijk door de stad doorgereden over de Portobello Road naar Portobello op het schiereiland Otago Peninsula. Een gewaagd stuk weg direct langs het water van Otago Harbour. Geen vangrails en even je koppie er niet bij en je ligt in het water. Ik vond dat wel spannend, zeker als een vrachtauto ons te gemoed kwam. De dorpjes waar we doorheen reden ademden een leven van grote welstand. Mooi huizen, boothuizen, pleziervaartuigen en chique horeca. Het deed een beetje denken aan de Riviera.

Een namiddagwandeling vanaf de camping in Portobello bracht ons naar het Pinquin Café waar we genoten van een heerlijke cappuccino. We gingen er lekker voor zitten met mooi uitzicht op de bergen en het water van de haven. 

Het was mij bij binnenkomst al opgevallen dat er instrumentarium klaar stond om muziek te maken en waarempel, er stopte een auto voor het cafe en er stapten muzikanten uit die vrolijk binnen kwamen en ons direct trakteerden op een blues concert. Zeer muzikale mannen die hartverscheurende liederen speelden en zongen. Wat hebben we genoten. Nadere oriëntatie leerde ons dat we terecht waren gekomen in een Blues Festival. Wat een extra cadeau.

Dank jullie wel voor de leuke reacties. Dat verhoogd voor ons de feestvreugde van deze reis. Dan nu het vervolg:

’s Avonds bij het bekijken van de foto’s blijkt dat Janine dolfijnen heeft gezien. Ze riep het wel op de boot maar niemand die reageerde. Op een van mijn foto’s springt een dolfijn boven het water uit.

Onze goede verrekijker heeft ons daarbij zeker geholpen. 

Na boodschappen doen in Te Anau de tocht gemaakt naar Milford Sound, dat andere fjordenstelsel dat veel toeristen trekt, waarschijnlijk meer dan die wij hebben gedaan. Waarom dan deze tocht? Omdat de weg er naar toe een van de mooiste routes is die op de wereld bestaan. Het is als een tocht door de Alpen maar dan 120 km lang. Hij begint in laagheuvel landschap en stijgt langzaam naar een hoogte van 800 meter om vervolgens weer af te dalen naar zeeniveau. 

Spectaculaire kloven afgewisseld met uitgestrekte grasvlaktes waar rivieren doorheen meanderen. Eeuwenoude bossen met verstilde meertjes waarin de bergtoppen met hun eeuwige sneeuw zich spiegelen.

Aan het einde van de weg langs het fjord een wandeling gemaakt en genoten van het heerlijke weer. Fel blauwe hemel met enkele witte wolkjes. Het blijft een prachtig gezicht.

Onderweg komen we veel Chinezen tegen. Ik vraag mij waarom ze hier zijn want ik zie ze eigenlijk alleen maar selfies maken. Daarvoor komen ze hooguit drie a vier minuten uit de bus of de auto om de ratrace te vervolgen naar het volgende uitkijkpunt.

De dag afgesloten op een DOC camping, een uitgestrekt veld waar het zo prettig is je eigen stekje te bepalen. 

Het bed in onze camper is erg fijn dus we slapen als klaprozen zoals Janine steeds roept nadat ze ’s morgens weer fris en monter aan de dag wil beginnen. 

Na de enerverende tocht door de Alpen zijn we nu via een prachtige route met aanvankelijk nog bergen die geleidelijk overgingen in heuvellandschap naar de zuidkust gereden. Het weer was omgeslagen en veranderd in een type met veel buien afgewisseld met felle zon. Hollands weer  zullen we maar zeggen.

Aan de kust stond een harde tot stormachtige wind. Hoge golven sloegen op de kust. We vonden een camping aan een baai met uitzicht op zee. Uren hebben we genoten vanuit de camper van de golven die uiteenspatten op de rotsblokken en buien die overtrokken. Tussendoor de zon die ons lekker opwarmde want de temperatuur was behoorlijk gedaald. Dit hadden we nog niet meegemaakt.

Een korte wandeling over het strand bracht mij in contact met een grote vogel, de Pied shag. Ineens stonden we oog in oog. 

Vogel:

“Wat is dat?” 

“Een mens lijkt het wel”

“Maar, ehu ik was hier het eerst dus ik ga niet weg”

Met mijn camera sloop ik dichter bij door het hoge gras zodat ik hem mooi kon vastleggen. 

Vogel:

“Kom maar dichter bij want ik ben zo weg het water in en ik weet zeker dat je mij niet achterna komt”

En zo geschiedde maar hij was bepaald niet schuw en dus bleef hij lang voor mij in beeld, iets wat ik niet vaak mee maak.

Daarna hield een technisch mankement aan de auto ons een weekend vast in Invercargill. We konden pas maandag naar de garage en wat doet een mens als hij moet wachten. Of zich vervelen en chagrijnig zijn of van de nood een deugd maken. Vanzelfsprekend kozen we het laatste en we beleefden plezier aan Wordfeud, een paar wandelingen door de stad en lezen in onze prachtige boeken. Uiteindelijk was het mankement maandag aan het eind van de middag verholpen. Er was ergens onderweg bij het tanken water in het brandstoffilter terecht gekomen. Doorrijden zou tot motorschade hebben geleid.

We konden na het lange wachten de Catlins in, een even lieflijk als ruig kustlandschap aan de zuidoostkust van het Zuidereiland. Een verlaten landschap met veelal gravelwegen, duizenden schapen en af en toe een boerderij of iets dat leek op kleine nederzetting. 

De weiden zijn hier diepgroen zoals een engels gazon, de bomen hebben door de altijd doorstaande westenwind een gebogen vorm gekregen. Alsof ze zich schuldig met gebogen hoofd afwenden door de immer aanklagende wind. Deze wind is het die ook ons al meerdere dagen doet verlangen naar windschermen om beschutting te krijgen. Maar hij zorgt ook voor spectaculaire golven die onophoudelijk de rotsen beuken met een sonoor symfonisch palet aan geluiden.

Volgens vele informatiepanelen werd ons de weg gewezen naar een strand met een vuurtoren. Daar zouden zeeleeuwen te zien zijn die daar graag liggen te luieren.

En ja, hoor. Eerst een toen twee en even verderop drie. Een moeder met haar twee jongen. Grote opwinding maakte zich van ons meester. We konden ze dicht naderen zonder dat ze aandacht voor ons hadden. Toch kon je ook merken dat ze je wel in de gaten hielden door af en toe even op te kijken. Maar verder gedroegen ze zich onverstoorbaar. En zo konden we in alle rust van ze genieten. Hoe ze tegen elkaar aan lagen te woelen en te knuffelen. Zich af en toe uitrekkend om vervolgens als een zoutzak weer neer te vallen om verder te slapen.

Het was een grootse belevenis.

Nagenieten hebben we gedaan op een vrije campingplaats aan een baai waar we ook genoten van de getijden. Het weer was echter niet uitnodigend voor een wandeling en de volgende dag zijn we naar een camping gegaan waar we stroom hadden en ons in de camper konden verwarmen als  we na korte wandelingen enigszins verkleumd terug kwamen.

Ook deze camping heeft een prachtige ligging. Op een soort landtong met aan weerszijden de zee. Enerzijds woeste golven en anderzijds een prachtige baai met geel zandstrand.

De hele dag door zijn we in de baai gaan kijken of de Hector’s dolfijnen zich zouden laten zien. Maar ze hadden vandaag kennelijk een andere planning. 

’s Avonds was onze aandacht gericht op de Yellow-eyed pinguïns. Na een dag vissen komen ze bij zonsondergang de rotsen op waggelen. Na lang wachten en langzaam verkleumen werden we beloond met twee exemplaren. Een op een plek waar ze normaliter niet komen en een in het halfduister, waardoor hij bijna niet meer te zien was. Een foto maken was uitgesloten. Het zijn grote beesten groter dan we verwachtten. Al met al leuk om dit dagelijkse ritueel mee te beleven. Samen met ongeveer 50 andere mensen deels gewapend met fototoestellen op statieven. Een gids was er om vragen te beantwoorden en om een beetje de orde te handhaven. Ook hebben we genoten van de branding en opkomend tij.  Eerder op de dag op het zelfde stuk strand gefossiliseerde bomen bekeken. Wonderlijk hoe levensecht het hout bewaard is gebleven en versteend is. 

Over veel gravelwegen onze tocht de volgende dagen voortgezet door de Catlins. Vooral de stranden en rotsen aan de kust zijn van een adembenemende schoonheid zoals je je het voorstelt in een paradijs. Het weer was mooi met veel zon. Onderweg met een wandeling door opnieuw het indrukwekkende regenwoud met daarin verstopt de McLean Falls. Dat de natuur een zo mooi gebeeldhouwde waterval kan vormgeven. De camping waar we terecht kwamen was aan een rivier die uitkomt in zee. Het plaatsje aan de monding van de rivier heet Papatowai. Ergens lijken de woorden in de Maori taal veel op elkaar en dat heeft te maken met hun alfabet dat bestaat uit 15 letters. Dus ja dat moet wel leiden tot meer verdichting. Je moet het een beetje uitspreken zoals de Italianen het doen.  Zeggen wat er staat.

Tijdens een avondwandeling over het prachtige strand en terug door het dorp maakten we contact met een Maorivrouw. Zij was in de avondzon bezig Korianderzaad te zeven en van ongerechtigheden te ontdoen. Het huisje dat ze bewoont zag er sjofel uit en ook haar kleding was van een grootse eenvoud. Haar oogopslag was stralend en ze maakte een gelukkige indruk.

Tijdens de wandeling over het strand vonden we een dode Blue Pinquin. Jammer voor het beest maar we konden wel van dichtbij genieten van de prachtige blauwe kleuren in zijn vederpak.

Op weer een ander strand waren Robben te zien. Het was daar druk vanwege een grote groep kinderen die zoals ‘t leek een dagje uit aan het vieren waren. Toen het te druk werd verdwenen de Robben in de zee om een poosje later weer terug te keren. Inmiddels hadden wij een wandeling gemaakt naar Jack’s Blowhole. Een Blowhole is een groot diep gat in de bergen, verticaal naar beneden met onderin een tunnel naar zee zodat het zeewater met de golfslag naar binnen stroomt. Dat maakt een voortdurend bulderend geluid. Dit was bij Pounawea. Via Nugget Point kwamen we op de plaatselijke camping uit in Kaka Point. Een mengeling van Maori en Engels. 

Bij Nugget Point is een vuurtoren met spectaculaire rotspartijen. Onder op de rotsen telden we ongeveer tachtig Robben en Zeeleeuwen. In de rotspartijen zijn kleine basins waar de jonge dieren naar hartelust aan het spelen waren. Een leuk schouwspel.

Na Kaka Point de Catlins verlaten richting Dunedin. Gedeeltelijk door de stad doorgereden over de Portobello Road naar Portobello op het schiereiland Otago Peninsula. Een gewaagd stuk weg direct langs het water van Otago Harbour. Geen vangrails en even je koppie er niet bij en je ligt in het water. Ik vond dat wel spannend, zeker als een vrachtauto ons te gemoed kwam. De dorpjes waar we doorheen reden ademden een leven van grote welstand. Mooi huizen, boothuizen, pleziervaartuigen en chique horeca. Het deed een beetje denken aan de Riviera.

Een namiddagwandeling vanaf de camping in Portobello bracht ons naar het Pinquin Café waar we genoten van een heerlijke cappuccino. We gingen er lekker voor zitten met mooi uitzicht op de bergen en het water van de haven. 

Het was mij bij binnenkomst al opgevallen dat er instrumentarium klaar stond om muziek te maken en waarempel, er stopte een auto voor het cafe en er stapten muzikanten uit die vrolijk binnen kwamen en ons direct trakteerden op een blues concert. Zeer muzikale mannen die hartverscheurende liederen speelden en zongen. Wat hebben we genoten. Nadere oriëntatie leerde ons dat we terecht waren gekomen in een Blues Festival. Wat een extra cadeau.