Scandinavië reis deel 4.

Reis door Scandinavië 2018

Deel 4
 

Op de ochtend dat we ons klaar maakten om te vertrekken werd ik aangesproken door een van onze buren. Samen met zijn vrouw komt hij al meer dan twintig jaar naar deze camping om te vissen. Toen zij aankwamen hebben we kennis gemaakt en vertelden zij ons over deze droomplek.

Met hun caravan reizen zij dus elk jaar vanuit München naar de Lofoten om te vissen. Vol enthousiasme en geestdrift vertelde hij over zijn hobby. Zijn vrouw stond er glimlachend bij te kijken. Het is mij niet duidelijk geworden of zij een even enthousiaste visser is als haar man.

In het kleine haventje huren ze een boot en varen het fjord op. Bijna altijd is de vangst goed te noemen. Hij vroeg of wij zin hadden in vis die hij die dag zou gaan vangen. Op bescheiden toon liet ik horen daar wel trek in te hebben. Maar ja, we zouden vertrekken. Dus dat zei ik ook. Jammer dus. Tien minuten later kwam hij ons trots ruim een pond kabeljauw brengen welke zij de vorige dag hadden gevangen. Schoongemaakt en ingevroren ging dit lekkernijtje mee. We hebben er heerlijk van gegeten samen met venkel in roomsaus en gekookte aardappelen. Uiteraard was onze dank groot maar we hebben hun niet kunnen vertellen hoe lekker de vis was omdat we geen adressen uitwisselden.

Vanaf het eiland Senja verder getrokken naar de Lofoten. De Lofoten is een groep eilanden. Grillig gevormd door bergen, fjorden, meren en moerassen met veel vennetjes. Tegen de bergen is er laagland waar mensen zich gevestigd hebben en leven van vooral de visserij en een beetje veeteelt. Door zijn grilligheid is het een prachtig landschap met een rijkgeschakeerde flora en fauna. Op de hoofdweg is het redelijk druk maar op de zijweggetjes is het stil en konden we elke dag een mooie plek vinden om te overnachten of om een dag te blijven staan en te genieten van het uitzicht in combinatie met lezen als het weer te slecht was om er op uit te trekken. Het weer is heel wisselend geworden. Gisteren zou het de hele dag regenen en ook vandaag. Die verwachting komt voor vandaag wel uit maar gisteren zaten we in de kern van een depressie waardoor we regelmatig zon hadden met om om ons heen regen aan de horizon. Met de prachtige vergezichten was dat goed te zien.

Als het even kan gaan we lekker fietsend erop uit. De overweldigende natuur komt nog indringender op ons netvlies dan vanachter het venster van de camper.

Maar ook een wandeling vanuit Stø naar Nyksund bracht ons midden in de natuur. Het was een tocht van vier uur langs de kust. Het pad is rotsig en gaat over een stuk wit strand en grasland met turf als ondergrond. En dat voelt als lopen op een zacht tapijt. In de beschrijving hadden we gelezen over Nyksund. Een oud vissersdorp dat begin zeventiger jaren van de vorige eeuw verlaten werd. Momenteel zijn nieuwe bewoners, kunstenaars, die bezig zijn met de restauratie van vervallen huizen en bedrijfsgebouwen. 25 Volwassenen en 5 kinderen. De haven van het dorp is ooit op ingenieuze wijze aangelegd, zodanig dat het weinig te duchten heeft van de hoge golven die op deze noordwestelijke kust van het eiland kunnen beuken. Het dorp ademt naar onze indruk nog steeds de oude sfeer maar enkele kunst galerijen verraden al wat er de komende jaren mogelijk staat te gebeuren. Het is zo’n dubbel gevoel. We begrijpen dat mensen die er wonen geld willen verdienen maar het gaat ten koste van de historische uitstraling die men ook nastreeft. Hopelijk lukt het de bewoners de oude sfeer te behouden.

Uit mijn verhaal kan worden begrepen dat we in het dorp zijn geweest en dat is ook wel zo maar niet al wandelend. Tot onze verrassing moesten we een flinke klim en afdaling maken om het dorp te bereiken. We zijn wel boven op de pas geweest maar omdat we dan twee keer omhoog en omlaag moesten over een stijl pad hebben we besloten om terug te gaan. De volgende dag zijn we naar de andere kant gereden en hebben we per fiets het dorp bezocht.

Het is een ware belevenis om fietstochten te maken. Onze ervaring is dat maar weinig camperaars  op deze wijze de omgeving verkennen. Jammer, want met de camper ben je overal zo voorbij. Op het eind van een tocht, in dit geval op mijn racefiets zag ik een grote vogel naderbij komen. Al snel werd mij duidelijk dat het een zee of visarend was. Even later zweefde hij boven mijn hoofd. Ik was al van de fiets gesprongen om te genieten van het schouwspel boven mijn hoofd. Er kwamen er meer aan vliegen en ze trokken niet direct door. Uiteindelijk heb ik twaalf vogels geteld. Een geweldige belevenis. Omdat ik dicht bij de camper was belde ik opgewonden Janine. Zij heeft ze met de verrekijker goed kunnen bekijken. Het grappige was dat ik dacht waarom hier? Ik vermoedde omdat de zon kort daarvoor feller was gaan schijnen op deze plek en de thermiek dan goed op gang komt. Vele uren later las ik dat arenden feilloos weten waar warme luchtbellen opstijgen. Dat was dus op de plek waar wij ze hebben gespot.

Twee nachten hebben we achter een buurthuis gestaan midden in de duinen met zicht op zee. Vanwaaruit we op en neer naar Bleik zijn gefietst. Aldaar hebben we heerlijk koffie met gebak genoten. En tevens genoten van de vele Noren die in dit plaatselijke café, bakker, dorpssuper en gemeenschapshuis elkaar op de hoogte stelden van het reilen en zeilen in het dorp. En natuurlijk ook de nodige roddels werden uitgewisseld.

Één nacht stonden we achter een ander buurthuis waar we vanuit de camper de zon onvergetelijk boven zee zagen ondergaan.

Twee nachten op een plek gestaan zomaar langs de weg en één nacht op een plek ook langs de weg met een mooi uitzicht over het fjord met een indrukwekkende boogbrug. ’s Avonds kregen we daar bezoek van twee jonge mannen die ons vroegen of zij achter ons zouden mogen staan.

Ja, natuurlijk. Maar of we de camper dan even konden verplaatsen zodat zij met hun auto op de plek achter ons konden komen? Ja euh, iets minder natuurlijk kwam er een ja over mijn lippen.

Zij waren blij met hun plek en daarna hebben we ze niet meer gehoord of gezien. Wat over bleef was de vraag waarom zij zo nadrukkelijk op deze plek wilden kamperen.

Voor een paar uur hebben ons losgerukt uit de natuur met een bezoek aan Henningsvaer. Een echt toeristische trekpleister. Wederom een oud vissersdorp met ook nu nog bedrijvigheid in de stokvis cultuur. Maar ook veel souvenir winkels en horden toeristen. Aardig was een oud bedrijfsgebouw waar in vintage stijl een horeca zich heeft gevestigd. Vooral bezocht door Noren.

De weg naar het dorp is spectaculair. Smal met veel uitwijkmogelijkheden om elkaar te passeren langs stijle rotswanden en over boogbruggen.

Inmiddels al weer een week verder. We hebben de Lofoten verder ondergaan. Vanaf de camperplaats aan een minihaventje waar wij de enige bezoekers waren en waar de aller aardigste eigenaar ons in alle opzichten terwille was, zijn we verder op verkenning gegaan. De eigenaar vertelde dat het getijde verschil momenteel wel drie meter is. Die indruk hadden we al, gezien de enorme verschillen tussen eb en vloed wat het landschap door zijn grilligheid steeds ingrijpend en spectaculair veranderd. Van alleen water tot de vloedlijn, tot enorme droog gevallen stranden met rotsformaties en zeewier vegetatie.

Onze verkenning bracht ons weer naar de andere kant, zeg maar de zeekant. Daar kwamen we in het plaatsje Eggum. Vandaar uit een mooie wandeling langs de zee gemaakt. Als eerste stuitten we op de ruïne van een voormalig radarstation van de Duitsers die dat in de oorlog gebouwd hebben om de langsvarende schepen te bespioneren. Het was niet zo iets als een betonnen bunker maar een bouwwerk opgetrokken uit rotsblokken.

Verderop hadden we een ontmoeting met een beeld van Markus Raetz (Beeldend kunstenaar uit Zwitserland) genaamd Hode (Head). Naast de foto die je kunt bekijken is ook aan te bevelen om naar het volgende filmpje te kijken op You Tube. Let vooral op de verandering in de beeltenis van het hoofd die je al draaiende ziet.

https://m.youtube.com/watch?v=N1HNEXSEtT0

Het beeld is een van de kunstwerken dat deel uitmaakt van Skulpturlandschap, door de provincie Nordland ontwikkeld en dat tot doel heeft dat een kunstwerk een eigenheid vormt door zijn nadrukkelijke aanwezigheid in een bijzonder landschap. Bovendien zou het kunstwerk het landschap een extra dimensie geven: het landschap als galerie.

Het grappige was dat we aan het einde van de wandeling een stel spraken die op zoek waren naar het kunstwerk. We konden ze vertellen dat ze er al aan voorbij gelopen waren. Waarschijnlijk met hun hoofd te veel naar beneden vanwege de vele schapen poep. Toen we ze op de terugweg op nieuw spraken vertelden ze ons over het veranderende perspectief als je rond het beeld loopt.

Zo hadden we elkaar geholpen en was de stand 1-1, zeiden we lachend tegen elkaar.

Op zoek naar een mooi overnachtingsplekje werden we eerst een beetje teleurgesteld doordat de gedroomde plek al bezet was om vervolgens verrast te worden met een ander paradijsje. Op een klein graslandje met aan weerszijden de zee met de doorbrekende ondergaande zon die de bergen prachtig goud-groen kleurde.

Met dit beeld heerlijk ingeslapen om de volgende morgen een bezoek te brengen aan het Lofotr Vikingmuseum. We hebben een aardig beeld gekregen van de Vikingen en hoe zij geleefd hebben. Een beeld dat mijn bestaande beeld wel heeft bijgesteld, n.l. dat van een rovend stel woestelingen uit het hoge noorden. Dat is op zich niet onwaar maar hun leven was veel rijker dan alleen maar rovend over de wereld te trekken. Een hoog ontwikkelde bouwkunst leverde prachtige wooncomplexen waar geleefd werd in de vorm die vergelijkbaar is met ons Lös Hoes uit Twente. Ze genoten van poëzie en hun hygiëne was hoog ontwikkeld. Evenals het maken van kleding en voedselbereiding. Verder is opvallend hoe goed ze waren als ontdekkingsreizigers. Ze waren b.v. al ver voor Columbus in Amerika.

Na dit bezoek wat eindigde met een stukje varen op een kleine Vikingboot doorgereden naar Nusfjord. Een oud vissersdorp. Nu een museum alla openluchtmuseum Enkhuizen. Dan weet je al wat ik bedoel. Erg leuk en slim gedaan. Het oude behouden en verder ‘aangekleed’ met nagebouwde huizen die dienst doen als vakantiehuizen. Het geheel straalde een authentieke sfeer uit.

Voor een bezoek aan het eiland Vaerøy is mooi helder weer eigenlijk een must. Dat had ik goed gepland met als hulpmiddel de weersvoorspellingen. Al dagen had ik een mooie dag gezien. En de voorspelling heeft woord gehouden. Onder een strak blauwe hemel de overtocht gemaakt en vervolgens een prachtige fietstocht gemaakt op dit vogeleiland. Vogeleiland? Die hebben we nauwelijks gezien. En zeker niet de papegaaiduikers.

Wel hadden we een leuke ontmoeting met een Nederlandse jongeman die in zijn eentje aan het rondtrekken is op de Lofoten. Vooral daar, op de Lofoten kwamen we veel backpackers tegen. Hij was er een van. Met de trein was hij naar Bodö gekomen om de oversteek te doen. Als vervoermiddel was hij aangewezen op de benenwagen. De Noorse lucht deed hem goed waardoor hij de vele kilometers moeiteloos aankon.

De volgende dag de Lofoten verlaten met de veerboot die ons naar Bodö bracht. Dat ging gepaard met het gevoel dat we aan de terugreis waren begonnen. Mijn toch wel naïeve beeld van het leven boven de poolcirkel is fors bijgesteld. Boven die cirkel is het zo koud en donker dat ik dacht dat daar alleen maar een paar stammen Lappen de barre omstandigheden trotseerden om een menswaardig leven te leiden. Niets is minder waar. Er zijn veel steden en dorpen die allemaal een heel levendige indruk maken. Ook is het heel westers als het b.v. gaat over boodschappen doen. De globalisering is ook hier volop aanwezig. Toch is het niet zo toeristisch zoals in de zuidelijke landen van Europa. Dat komt de uitstraling van het landschap ten goede. In die zin dat het overweldigende natuurschoon nog grotendeels in tact is. En als er gebouwd is dan past het mooi in het landschap. Het oogt heel natuurlijk zoals de rode kleur die naast wit de meest gebruikte kleur verf is die men op de houten huizen schildert.

Vanaf Bodö zijn we de R17 opgegaan. Dat is een route met 6 keer een veerboot overtocht om verder te kunnen. Hij loopt langs de scherenkust tot aan Steinkjer. Een enerverende tocht met wederom overweldigend natuurschoon. Een lelijk stukje zijn we niet tegen gekomen.

Hoogtepunten waren de Saltstraumen, de gletsjers van Svartissen, Mosjøen en het Petter Das museum.

De Saltstraumen is een smalle doorgang in het fjord waar door eb en vloed het water heen en weer stroomt. De krachten van het persende water zijn enorm waardoor veel gevaarlijke draaikolken ontstaan die spectaculair op je netvlies worden meegenomen.

De gletsjers hebben we alleen gezien vanaf de camperplaats maar het leverde wel mooie foto’s op doordat we het geluk hadden dat na een dag met veel regen het ’s avonds net voor zonsondergang opklaarde en we de gletsjer adembenemend mooi in beeld kregen. Even voor dit moment had ik nog de hoop dat het de volgende dag helder zou zijn maar niets was minder waar. Wederom dikke wolken en regen waren de volgende morgen ons deel.

Mosjøen is op het eerste oog een saaie fabrieksstad waar je normaal gesproken alleen langs zou rijden. Maar dan zou je niet hebben genoten een klein stukje van de oude binnenstad aan het fjord. Prachtige oude huizen direct aan het water.

Van Petter Das hadden we nog nooit gehoord. Het was een dichter en priester die leefde en werkte in deze streken. Naast de kerk waar hij ooit tot priester was gewijd heeft men een museum gebouwd en ingericht met zijn nalatenschap. Hij is de belangrijkste dichter en psalmist van zijn generatie. Herøy, 1647- Alstahaug, 1707.

Een hoogtepunt wat geen hoogtepunt werd is de sage van de Helgalandbergen. Daarin wordt de zoon van een van twee strijdende koningen verliefd op de ‘speelmaagd’ Lekamøya die naakt aan het baden was met de zeven dochters van de andere koning. De zoon probeerde Lekamøya te schaken. Hij zadelt zijn paard en in volle uitrusting met wapperende helmbos en brede mantel, komt hij op de jonge dames afgestormd die natuurlijk op de vlucht slaan. Uiteindelijk stoppen de zeven dochters van vermoeidheid in de buurt van een groep bergen. Lekamøya gaat verder en de zoon wordt woest en schiet een pijl op haar af. De vlucht was niet onopgemerkt gebleven voor een andere koning die zijn hoed in de baan van de pijl werpt en redt zo Lekamøya van een gewisse dood. De doorboorde hoed valt neer bij Torgar. Door al dit tumult zijn onze acteurs ’s morgens vergeten dat de zon opgaat en ze versteenden allemaal. Lekamøya werd het eiland Leka, de hoed van de koning is de berg Torghatten waar een gat van 70 m2 in zit en de groep bergen dragen de naam ‘De Zeven Zusters’. 

Het slechte weer belette ons het gat in de berg Torghatten te bekijken en ook De Zeven Zusters zaten in de wolken. Dit zelfde slechte weer was de oorzaak van dat we de  R17 niet helemaal tot het einde hebben uitgereden. Na Brønnøysund zijn we een andere route gaan rijden. De R76 die niet met een groen lijntje was gemerkt als zijnde een mooie route bracht ons op E6. Dat groene lijntje mag er wat ons betreft wel getrokken worden want het is een schitterende weg.

Inmiddels op de E6 hebben we een leuk café gevonden waar we met taart en koffie de verjaardag van Janine hebben gevierd. In een groot winkelcomplex heeft men een honderd jaar oud huis heropgebouwd en ingericht volgens de vintage stijl. We werden geholpen door een in Nederland geboren vrouw. Dat leidde tot een leuk gesprek over haar leven in Noorwegen.