Scandinavië reis deel 3.

1 augustus 2018 - Tranøy, Noorwegen

Reis door Scandinavië 2018 

Deel 3

Hartelijk dank voor de lovende en enthousiaste reacties. Deze zijn erg leuk en inspirerend voor mij.  

En hier komt dan het vervolg van onze reis. Maar eerst nog een opmerking. Als jullie de kaart bekijken dan zal daarbij zijn opgevallen dat we gestart zijn in Nieuw Zeeland! Het is mij helaas nog niet gelukt om de twee reizen ontkoppeld te krijgen. Maar met wat inzoomen lukt het wel om te kijken naar de huidige route die we hebben gereden.

Inmiddels zijn we al bezig met de terugweg vanaf het noordelijkste puntje van Noorwegen. In één week zijn we van Bergslussar naar het noorden gereden. We hebben Stockholm niet bezocht. Sommigen van jullie zullen hierbij de wenkbrauwen licht fronzen. Zo dicht bij deze mooie stad en dan geen bezoek. Nee, het was te warm en we wilden graag in de natuur blijven. Nu, een week later hebben we van deze keuze nog geen spijt. 

Van het ene naar het andere sluizen complex. Hjälmare Docka aan het Hjäjmare Kanal dat in 1639 in gebruik werd genomen voor vooral ijzererts vervoer naar Stockholm. Nu is het een geliefde plek voor vakantie vierende Zweden.  Docka verwijst naar een dokmeer. Nou dat hebben we gemerkt. We stonden op een mooie plek aan het dokmeer maar in de loop van de middag heeft men het water eruit laten lopen en zaten we tegen een mistroostig en rommelig gat aan te kijken. Bovendien zaten tegen over ons vakantie vierende Zweden urenlang gezellig voor hun campertje koffie te drinken en sigaretjes te roken. Daarbij de nodige rochels galmend ten gehore brengend.

Het schutten van een aantal boten was een belevenis, het gebeurde op de ouderwetse manier. Het draaien van het mechaniek voor het openen en sluiten van de sluisdeuren werd met de hand gedaan. Als in een tredmolen werden een soort van vleugelmoeren rondgedraaid.

Een geduldig werkje maar haast leek men niet te kennen gezien het tempo waarin het gehele proces verliep. Mooi om te zien.

In het café is een museumpje ingericht dat de geschiedenis van het complex verteld. 

Gezien de mistroostige plek de volgende morgen voor acht uur al vertrokken. We werden uitgezwaaid door het stel dat inmiddels al weer plaats had genomen op hun troontjes voor hun campertje. Zo te zien wekten ze niet de indruk veel ondernemingslust te hebben. 

De volgende plek was bij een stuw in een rivier. De camperplaats is onderdeel van Westerqwarn, een cafe/restaurant. Het stamt uit de 14de eeuw. Ondanks de modernisering is nog goed de oudheid van het gebouw te zien.

Op de racefiets hebben ik een mooi rondje kunnen fietsen door het prachtige glooiende landschap. Heerlijk om weer eens even sportief bezig te zijn waarbij ik de benen niet heb gespaard.

Dat was zondag, de dag waarop Frankrijk wereldkampioen is geworden. Beetje jammer omdat we voor underdog Kroatië waren.

Het noorden van Noorwegen begon allengs aan ons te trekken en zo vatten we het plan op om per dag meer kilometers te gaan rijden. Langs de Zweedse kust. Prachtig door zijn zigzaggende ruige door rotsen en zee gedomineerde weg. Steeds vonden we mooie camperplaatsen aan zee met evenzo mooie uitzichten. Bij de een lichtelijk teleurgesteld doordat volgens de informatie het een grasveld aan zee zou moeten zijn. Het was inmiddels omgetoverd tot een strak grint vlak waar we keurig in een rijtje moesten gaan staan. Het uitzicht was nog wel steeds mooi en we konden heerlijk douchen. Op een andere plek stonden we nog strakker in het gelid. Een rechthoekig grindvlak met een kunstgras veldje voor je zitje. Wederom een mooi uitzicht over de Oostzee.

Om de eentonigheid van de E4 te doorbreken een korte omweg gemaakt en daar hebben we de eerste Eland gespot. Altijd opwindend zo’n eerste kennismaking. Dat was ook het geval een aantal dagen later met de rendieren. Inmiddels al weer een beetje gewoon al blijft het wel fascinerend alsook dat je alert moet zijn om zulke grote beesten plotseling voor je te zien opduiken als ze de weg oversteken of midden op de weg blijven lopen. En je met de camper in een sukkel drafje moet wachten tot ze het veld weer opzoeken.

Na drie dagen passeerden we de Poolcirkel bij 32 graden. Een bijzonder verschijnsel, ook voor de mensen die hier wonen. Bij uitzondering konden ze zich heerlijk vermaken met een middagje zwemmen en picknicken aan de rivier Torne älv die in de Botnische Golf uitmondt in zee.

Ook wij hebben ons heerlijk vermaakt aan deze rivier. Zwemmen en overnachten op een verstild en gelijktijdig gezellig plekje. Want ’s avonds kwamen de dorpsbewoners even verkoeling zoeken in de rivier.

Een eindje noordelijker zijn we de volgende dag een stuk door Finland gereden om vervolgens  toch weer terug te keren in Zweden waar we terecht kwamen op een camping in Karesuando. Op een klein stukje grond stonden her en der verspreid geel gekleurde huisjes voor overnachtingen en daartussen werden de campers gedropt. Het was een vermakelijke en gezellige bedoening. Alle voorzieningen waren zeer gedateerd en met houtje touwtje geknutseld tot goed functioneren. 

De eigenaren waren erg vriendelijk en behulpzaam. In het dorpje een mooie wandeling gemaakt.

Het volgende stadje was Karasjok. Het parlementaire centrum van de Sami. Aldaar een openluchtmuseum bezocht. Huizen zoals ze eruit zagen in de 18de eeuw. Opgebouwd met houten balken en met daken voorzien van planken met daarop een laag bast van berken. En daar overheen een dik pakket gras/turfzoden. Het ziet er allemaal zeer solide uit. Matrassen in de bedden waren van fijne berkentakken met daaroverheen een rendierhuid. Het geheel ademde warmte en gezelligheid uit maar toch zal het niet altijd geriefelijk geweest zijn gezien de barre temperaturen in de winter.

Nederlanders zien we niet vaak en als het wel gebeurt dan is het ook leuk om even een praatje te maken en ervaringen uit te wisselen. Zo troffen we op een parkeerplaats een stel die we de volgende dag bij het verlaten van Karasjok op nieuw tegenkwamen. Even contact met thuis lijkt het wel.

Steeds hebben we voor ons vertrek geroepen dat een van onze reisdoelen de Noordkaap was. Uiteindelijk zijn we daar ook geweest maar anders dan we gedacht hadden. Er leiden immers meer wegen naar Rome toch.

Toen we in Rostock stonden te wachten op het inschepen voor de overtocht naar Trelleborg spraken we een Duits stel die al dertig jaar naar Noord Noorwegen reizen. Ze boden een alternatief voor de commercieel geworden Noordkaap. Ga naar het aanpalende schiereiland, naar het plaatsje Kjøllefjord en omgeving. De tocht ernaar toe is mooier en je hebt geen last van horden toeristen. Dat was niet aan dovemansoren gezegd. Dus wij zijn in Lakselv niet naar het noordwesten maar naar het noordoosten gereden. We zijn het Duitse stel dankbaar voor de tip want het landschap is adembenemend mooi. Veel meren, bergen en rotsen. Overweldigende bloemenpracht en toendra achtige velden. Onderweg hadden we bedacht om een aantal vliegen in een klap te vangen.

Toch de Noordkaap bezoeken maar dan middels een overtocht met de postboot Hurtigruten van Kjølleborg naar Honnigsvår. En dan op de fiets naar de Noordkaap. En maar hopen dat het weer zou mee werken.

Dit hele opwindende plan hebben we kunnen uitvoeren. En het ging allemaal heel makkelijk. Gewoon ’s nachts om drie uur aan boord gegaan van de Hurtigruten (waar je een kaartje moest kopen zoals je dat doet als je met de bus gaat) en na een mooie overtocht een heerlijke fietstocht gemaakt naar de Noordkaap. ’s Middags konden we terug met de boot naar onze camper. Het weer was fantastisch. Een heerlijk zonnetje en lekkere temperaturen. Op de weg naar de kaap was het rustig omdat we al om half zes op de fiets zaten. Op de terugweg hebben we pas de vele bussen gezien vol met toeristen. De camperplaats op de kaap was overvol en we waren blij dat we daar niet tussen stonden. De kaap zelf is in die zin wel bijzonder door de geschiedenis die het heeft en hoe deze is uitgebeeld met foto’s en verhalen. De kaap zelf met zijn wereld bol zit vol symboliek. Dat kwam o.a. tot uitdrukking door de lange afstand fietsers die we zagen en bijna hun einddoel hadden bereikt.

Op de terugweg stak er een koude noordenwind op die zeemist het land op joeg. Een extra cadeautje omdat het zorgde voor een prachtig schouwspel samen met de zon, bergen en rendieren die opdoken uit de mist.

Bij de ingang van het fjord naar Kjøllefjord liggen twee rotsen met de naam Finnkirka die de vorm van kerkgebouwen hebben. Door de Sami wordt dit gezien als een mythische plaats die kracht geeft. Langsvarenden met hun schepen doen er hun gebeden voor behouden vaart.

Vanuit Kjøllefjord naar Mehamn en Gamvik gegaan. Ten noorden van Gamvik is met de camper het meest noordelijke puntje van het vasteland van Europa te bereiken. Noordelijker dan de Noordkaap.

Op deze plek zijn we opgebleven om de midzomernachtzon mee te maken. En dat hebben we. Want na een avondregentje klaarde het op en konden we beleven dat de zon in deze tijd van het jaar boven de Poolcirkel niet ondergaat. Het strijklicht nooit mooier gezien, zeehonden die telkens ook even kwamen kijken. Vogels bleven af en aan vliegen. En hij gaat niet onder die zon. In mijn gedachten zag ik de zon een cirkel gelijk een aureool maken. 

Ik wist wel dat dit verschijnsel bestaat maar je moet het ondergaan om het je bewust te worden. Onder de bescherming van de aureool gedachte ben ik heerlijk in slaap gevallen.

Tijdens het verblijf in de nachtelijke uren heb ik gesproken met een vrouw die, zo leek het mij toe net zo opgewonden was over het schouwspel als ikzelf. Ze was hier al vaker geweest en telkens weer onder de indruk.

Op deze plek, Slettnes genaamd staat de noordelijkste vuurtoren van de wereld en daar is een museum over de geschiedenis en een cafe waar we heerlijke wafels met jam en geitenkaas, gemaakt van gekarameliseerde melk, hebben gegeten. Heel gezellig met een prachtig uitzicht op de Barentszzee.

Dit deel van het reisverslag heb ik geschreven op een camperplek op een open plek aan een fjord. Opnieuw onder het genot van een niet ondergaande zon. Gelukkig kunnen we ons slaapvertrek in de camper donker maken. Want tja, een beetje nachtrust is toch ook wel nodig.

Ons volgende doel begon te lonken, de Lofoten. Maar eerst hadden we een prachtige tocht langs fjorden, baaien en meren. Soms in één beeld een hoog gelegen meer boven de zeespiegel. Besneeuwde bergtoppen en onafzienbare hoogvlaktes. Regelmatig de Rendieren naast en op de weg. Zo kwam er plotseling één van achter een vangrail de weg op vlak voor onze camper. Dat was wel even schrikken. Of dat Rendier lol had met zijn speciale truc hebben we door de consternatie niet meer kunnen zien.

Even later stak heel rustig een vos de weg over. Het kan verkeren. Al met al een belevenis waar je je snel bij aanpast. De plaatselijke bevolking gaat heel rustig met de situatie om. De beesten hebben altijd voorrang al lijkt mij daar geen discussie over te zijn gevoerd.

Door het vele mooie weer krijgen we eigenlijk geen goed beeld van de leefomstandigheden hier in het hoge noorden. De sneeuwscooters die je overal bij de huizen ziet staan zijn natuurlijk stille zomerse getuigen van een winterlandschap. Dat dan weer wel maar verder hebben we niet het gevoel zo noordelijk te zitten. 

We hebben een nacht doorgebracht op een camperplaats die door iemand werd omschreven als: “Er is niets, het biedt niets behalve puur natuur”. Kort en krachtig toch. En zo hebben we het ook beleefd. Bij vertrek hadden we even contact met een Nederlands gezin uit Eindhoven die we later op de dag nog twee keer ontmoetten. Grappig hoe snel dat verbindend werkt. Van een gebakje is het niet gekomen.

De derde ontmoeting was bij een bijzonder natuurverschijnsel met camperplaats. De zogenaamde “Trollholmsund” in het Lakselvfjord. Het betreft een rotsformatie van Dolomite. Een zeer kalkrijk gesteente. Het is bijna wit van kleur. Door erosie hebben zich prachtige vormen ontwikkeld die vroegere volken tot de verbeelding spraken maar ook nu nog gezien het doorlopende bezoek.

Er bestaat ook een sage over het verschijnsel. Trollen waren bezig een vracht goud en zilver te vervoeren en dat moest bij nacht gebeuren. Toen ze plotseling voor het water stonden kwam ook de zon op. Daar kunnen ze niet tegen en ze konden er geen bescherming tegen vinden. Ze versteenden ter plekke. Nog steeds staan zij daar als stille getuigen van hun eigen drama.

Hammerfest is niet een direct een stad om te bezoeken maar ik herinner het mij van de aardrijkskunde lessen op school als de stad die zo noordelijk gelegen altijd een open haven heeft door de warme golfstroom. Dus we zijn er even naar toe gereden om het gezien te hebben. Mijn kinderlijke voorstelling van blauw helder water met een besneeuwd landschap is door deze ervaring in voldoende mate gecorrigeerd.

Verder afzakkend naar het zuiden kwamen we in Alta terecht waar we op een gezellige camping aan een rivier hebben gestaan. De stad is nu vooral bekend door de rotskunst die op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat. Waarom?

De rotskunst in Alta, bestaande uit duizenden schilderingen en tekeningen, vormt een unieke getuigenis van verschillende aspecten van het leven, de natuurlijke omgeving en de activiteiten van de jager-verzamelaars in het arctisch gebied in de prehistorie.

Wij hebben over een mooi aangelegd wandelpad deze geschiedenis kunnen bewonderen die pas in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw is ontdekt. 

De rotstekeningen zijn aangebracht middels inkerving op kale rotsen vlak boven de strandzone. Dit duidt erop dat zich een belangrijk deel van het leven van deze volkeren zich aan zee afspeelde.

Senja, het eiland ten noorden van de Lofoten. Daar kwamen we aan om nooit meer weg te gaan. Het kostte even zoeken maar toen we eenmaal aan zee op de camping in Skatvik stonden gingen we als het ware onderuit. Een paradijsje, heerlijk weer, aangenaam verkoelend zeewater met af en toe een briesje. Een uitzicht om van te dromen zo mooi.

De gravelweg naar de camping loopt dood waardoor we even verlost waren van doorgaand verkeer. Uren stilte en rust. Alleen af en toe het rijk geschakeerde gekrijs van meeuwen verbrak de stilte.

De ongedwongen sfeer die de camping uitstraalde maakte dat we ons hier thuis voelden.

Een mooie wandeling bracht ons naar een verlaten huis. In 1960 zijn de bewoners vertrokken. Alleen met een bootje of over het voetpad is het huis te bereiken. Soms maakt de mens het zich wel erg moeilijk om een beetje prettig te leven. Dankzij het pad is een mooi rotsstrand te bereiken waar je heerlijk kan badderen en duiken. Daar werd dankbaar gebruik van gemaakt door mensen hier uit de buurt die hun plekjes kennen. Wij niet want we hadden geen zwemspullen mee genomen maar wel hebben we genoten van de mooie plek.

Foto’s

6 Reacties

  1. Wiebe:
    2 augustus 2018
    Wat een verslag en mooie foto's...
    Geweldig!
  2. Kees en Helma:
    2 augustus 2018
    Heerlijk om zo met jullie ‘mee te reizen’ bedankt weer voor de mooie verhalen. Jullie zitten nu in de streek waar de boeken van Herbjørg Wassmo zich afspelen. Veel liefs en geniet van al het moois.
  3. Leo en Magreet:
    3 augustus 2018
    Een reisverslag om van te smullen mooi verwoord, een groet uit de Moesel.
  4. Fons:
    3 augustus 2018
    Wat een mooi verslag van jullie belevenissen. Een beetje jaloers zijn we wel!! Nog heel veel plezier gewenst.
    Groetjes, Miriam en Fons
  5. Mart & Mirte:
    11 augustus 2018
    Sjeempie Bart, wat een lekker verslag. Ik zit die hier samen met Polleke te lezen en we hebben zin om in ons busje te stappen en jullie achterna te reizen. Gaan we zeker nog een keer doen. Het lijkt me ook te gek om in dit weer dit alles te ervaren. Normaal natuurlijk een stuk koeler en waarschijnlijk natter. Lijkt me heerlijk om met de fiets rond te fietsen zoals jullie doen. Nou geniet er van en blijf met ons delen!!!
    M&M
  6. Huub:
    12 augustus 2018
    Wat een mooie foto's en wat maken jullie veel mee! Nog geen last van heimwee?