Vervolg Reis Nieuw Zeeland

Na een kort bezoek aan het festival terrein waar we opnieuw even hebben genoten van een van de muzikanten die we de vorige dag hebben zien optreden zijn we naar Royal Albatros Center gereden dat op het eind van het schiereiland is gelegen. Daar hebben we een rondleiding gehad over het leven van de albatrossen en hoe ze door een team van deskundigen worden gevolgd en begeleid in hun overlevingsdrang. Het zijn in de vlucht machtige vogels om te zien. Een kleine honderd jaar geleden zijn de eersten hier neergestreken. Aanvankelijk werd op ze gejaagd maar ze wisten zich te handhaven en nu broeden er ongeveer 50 paren. Een aantal nesten met jonge vogels en hun ouders konden we observeren vanuit een observatorium. De nesten liggen in het open gras hoog op de rotsen. De vogels kunnen vandaar af makkelijk wegvliegen en landen. Vanaf een ander punt op de rotsen hebben we genoten van de vliegende albatrossen alsof ze een show aan het weggeven waren. 

Op de terugweg zijn we afgeslagen voor een rondleiding naar de Yellow Eyed Pinquin. Een slimme boer heeft al tientallen jaren geleden bedacht de loopgraven techniek te gebruiken om vogels te observeren. Een heel netwerk van tunnels bracht ons naar uitkijkpunten waar we de pinguïns konden zien. Daarvoor kregen we met een enthousiast gebracht verhaal veel te horen over het leven van deze soort pinquin. In tegenstelling tot de meeste pinquins is het een solist. Vaak alleen op zee en ook op land trekt hij zich graag terug. Ze houden er van om zich terug te trekken in het struikgewas. Daar worden ze tegenwoordig bedreigt door de Possums, wilde katten en door de konijnen. Maar deze laatsten eten ze niet op maar vreten wel veel van de vegetatie weg die de pinguïns nodig hebben voor hun rustplaatsen. De organisatie die de rondleidingen verzorgd heeft ook een hospitaal voor zieke en verzwakte vogels. Ook daar viel op dat ze graag alleen zijn. 

Na de inleiding en bezoek aan het hospitaal werden we in een bus uit het jaar nul naar het strand gebracht waar we de vogels in het wild hebben bekijken. De rit in de bus was een dollemansrit, we kwamen er net niet gebutst uit. Al met al een bijzonder leerzame ervaring maar de eerste pinguïns die we een paar dagen eerder hebben gezien na uren wachten in de koude wind is toch specialer. 

Vanuit Portobello was Dunedin snel bereikt waar we in stromende regen aankwamen. Bovendien was het behoorlijk fris geworden. Heerlijk om dan een museum te bezoeken en te genieten van de mooie stenen gebouwen die deze stad te bieden heeft. Het museum verteld veel over de ontwikkeling van Dunedin. Op een schilderij, gemaakt midden 19de eeuw is goed te zien hoe de baai er toen uitzag. Nu is het een stad met veel mooie gebouwen uit begin vorige eeuw maar ook veel industrie en kantoorgebouwen. Een beetje kris kras door elkaar en dat is wel typerend voor dit land. Het museum is gratis toegankelijk. Daardoor zal het ongetwijfeld meer bezoekers trekken en dat is waarschijnlijk ook de bedoeling. Zoveel mogelijk mensen laten genieten van de historische ontwikkeling van het land. Je merkt aan veel dingen dat de geschiedenis van het land nog jong is. Alsof ze het gevoel missen wat wij in Europa wel hebben met onze eeuwen oude geschiedenis en worteling. In een van de zalen zijn de muren volgehangen met foto's van de eersten die de overstap naar dit land hebben gemaakt. Op een digitale timetabel kun je zoeken naar je familienaam en we zagen mensen dat doen.

Naast het museum ligt het station van de stad. Een prachtig gebouw wat een voorbeeld is van Schotse architectonische traditie. De stad straalt veel van de schotse traditie uit wat we al zagen toen we bij de stad aankwamen. Toen zagen we scholieren lopen in schotse klederdracht. 

Na een korte wandeling en een lunch in een gezellig eethuisje de stad verlaten in noordelijke richting om uit te komen in Moeraki waar op een stuk strand de Moeraki Boulders te bewonderen zijn. Toen de regen de volgende dag eindelijk was overgegaan in nog af en toe gespetter hebben we ons vergaapt aan dit wonder van de natuur. Nu ik erover nadenk is de bolvorm mogelijk op de zelfde wijze ontstaan als zoveel lichamen in het heelal, een proces volgens de zelfde natuurwetten.

Blijft natuurlijk nog wel de vraag open waarom ze hier op deze ene plek op aarde te vinden zijn. Dat is wel wonderlijk toch.

We verlaten de kust en trekken via de stuwmeren richting de Alpen. Het gebied met de Mount Cook. 

De drie stuwmeren liggen trapsgewijs achter elkaar en worden extra gevoed middels een stelsel van kanalen dat water aanvoert uit het enorme berggebied. Het hele systeem levert ongeveer een derde van de energiebehoefte van NZ.

Ook kwamen we nog langs oude rotstekeningen van de Maori. 

Via Omarama waar we hebben overnacht op de plaatselijke camping (waar we te woord werden gestaan door een jonge Nederlandse vrouw die hier een jaar werken en vakantie aan het houden is) naar een vrije camping getrokken waar we twee nachten hebben gestaan. Omdat het ’s avonds snel afkoelde zijn we daar op een plekje gaan staan waar de zon ons als kachel diende tot hij onderging. 

Er waren de afgelopen twee weken nachten bij waarbij het ’s morgens maar 6 graden was! En op de regendagen 10 graden. De Mount Cook en zijn imponerende alpenlandschap erom heen hebben we bezocht met fantastisch weer, onafgebroken zonneschijn en oplopende temperaturen.

Op weg naar de beroemde berg kwamen we langs de Clay Cliffs. Puntig om hoog stekende geel gekleurde kleirotsen. Nadere bestudering van het oppervlak van de wanden liet een prachtig handschrift van het regenwater zien dat naar beneden sijpelt. Gekrulde groefjes vormden een mooi lijnenspel afgewisseld met stukken waarin alleen strakke lijnen zichtbaar zijn. Via een nauwe toegang hebben we rond geklauterd in een binnengebied.

In deze regio zien we heel veel rozenbottels die al rood van rijpheid kleuren. Een troffen we nog bloeiend aan. Dit vertel ik als opmaat naar een grappig inkijkje in onze relatie. Janine liep mij een eindje vooruit. Langs het pad zag ik bloeiende geurende rozenbottel roosjes en plukte ze voor Janine. Zij had er al een foto van gemaakt want een half uur later toen we weer online waren ontving ik een appje met de foto. 

. 

De weg naar Mount Cook is vanuit Twizel 55 km, voornamelijk langs Lake Pukaki een uitzonderlijk blauw kleurend meer. Eerst zijn de bergen nog geel gekleurd en zonder bomen. Maar naar het eind toe van het brede dal steeds meer het groen van struiken en lage bomen. Alles ademt ruimte en nog eens ruimte door zijn weidse vergezichten. En steeds groter wordend de Alpentoppen met zijn gletsjers, smeltend water en grijze gletsjermeren.

Eerst hebben we korte een wandeling gemaakt naar de Tasman gletsjer en daarna een tocht van drie uur. De zgn. Hooker Track naar Lake Hooker (nee ik maak geen typefout en nee ook geen reden gevonden waarom deze naam) aan de voet van Mount Cook. Voortdurend werden we tijdens de track begeleidt door onweersachtige geluiden. We zagen hoog op de bergwanden opstuwende wolken van sneeuw en gruis. Ook zagen we zwart steengruis naar beneden denderen. Onderweg kwamen we een gedicht tegen op een informatiebord dat handelt over dit verschijnsel. Het was een prachtig aangelegd pad met drie hangbruggen waar je met maximaal twintig personen tegelijk over heen mag lopen. Dat doen die Nieuw Zeelanders geweldig goed. Overal waar iets bijzonders te bekijken is hebben ze prachtige paden aangelegd.

Vanuit Lake Tekapo een wandeling van drie uur gedaan over de Cowan’s Hill. Bovenop de heuvel was het uitzicht 360 graden een schouwspel dat handelt over de weidsheid van het landschap.

Voor de overnachting vonden we een vrije camping plaats aan een klein meer. Lekker relaxen aan de waterkant en vroeg te bed na een gesprek met een vriendelijke oudere dame uit Kirikiri, noordelijk van Auckland. Samen met haar man trekken ze nog steeds rond met hun fraaie antieke camper door hun prachtige land. 

Inmiddels hadden we besloten om de tocht te vervolgen met een bezoek aan de Arthur’s Pass. Met een boog eerst naar het oosten en vervolgens weer naar het westen. Daarna gaan we naar Christchurch en omgeving.

Als tussenstop kwamen we terecht op een camping aan de Rakaia Gorge waardoorheen de Rakaia River meanderend zijn weg naar de Oceaan zoekt. Langs de Gorge een mooie ruige wandeling gemaakt en onderweg genoten van de prachtige uitzichten op de rivier met zijn blauwe water. Het is een warme dag met veel wind uit het westen. Men wist ons te vertellen dat het een voorbode is voor een regendag met daarna weer mooi weer. Het hoort er allemaal bij. En wij houden wel van dit wisselvallige weer dat zich over het algemeen vriendelijker, warmer en zonniger gedraagt dan we gewend zijn in ons eigen landje.

Vanaf de camping een korte weg genomen die veel bestond uit gravel. Het meest irritante aan dit soort wegen is dat golven in de weg zitten die de camper veranderen in trilmachine. Lijkt mij niet zo goed voor de auto maar ja de weg was wel mooi en ruig mede dankzij de regen. De weg naar Arthus Pass was vooral spectaculair door zijn gigantische rivierbeddingen.