Vervolg Reis Nieuw Zeeland

1 maart 2017 - Muriwai, Nieuw-Zeeland

Dank jullie wel voor de vele leuke reacties die we krijgen. Nu het vervolg van mijn verhaal over deze fascinerende reis.

Bij het inschrijven op de camping in Kaiteriteri werd ik te woord gestaan door Grada, een geboren Amsterdamse bleek al snel toen ik duidelijk maakte een Nederlander te zijn. 

Als kind meegenomen door haar ouders naar dit mooie land waar zij vol trots over verteld en we een leuk gesprek krijgen over de natuur en zij ons een paar mooie tips gaf. Ik vertelde over de wandelpaden tussen de kust en de achtertuinen van huizen die we eerder hadden gezien. Daarop vertelde zij dat het inderdaad beleid is in dit land dat zo veel mogelijk mensen moeten kunnen genieten van de schoonheid van de natuur. In Europa is dat helaas anders, iets waar ik mij vaak aan stoor. De camping waar Grada werkt ligt aan zee maar wel zo gepositioneerd dat een ieder kan genieten van het strand. Een locale doorgaande weg ligt tussen het strand en de camping.

Een dag later waren we op een camping die je vanaf het strand niet kon zien maar waar we toch de belevenis hadden aan het strand te staan.

Een van de tips van Grada was een bron van een kleine rivier. Via onderaardse gangen vindt het water van de bergen hogerop zijn weg naar deze bron. Intens diep blauw water en ijskoud. Desondanks waagden jongelui zich aan een frisse duik in het water.

De tocht naar Totaranui was spectaculair. De laatste 12 kilometer ging over een gravelweg met af en toe lastige passages met tegenliggers. Maar de beloning was een paradijs. Goudgele stranden, moerassen en kreken. Met daar achter het regenwoud die eindigden op het strand. Uiteraard hebben we heerlijk gezwommen in het kraakheldere water.

Maar er kwam ook een Maar op ons af. De Sandflies, wat een krengen zeg. Met tientallen gelijk bestoken ze ons met hun prikjes gevolgd door jeuk waarbij het niet makkelijk niet te krabben want dan wordt het probleem alleen maar groter. Gelukkig is er DEET, een goedje waar zij een hekel aan hebben. Dus we spuiten ons steeds goed in.

Na het paradijs van de Tasman Bay op weg gegaan naar de Westcoast. Een heel ander verhaal. Het is de overgang naar een Alpien landschap dicht aan zee. Steeds ruiger is het landschap dat zich gaandeweg voor ons ontvouwt. Niet lang voor Westport komen we door aantal kloven waar de weg zo smal is dat maar van een kant kan worden doorgereden. Als we uiteindelijk aan zee uitkomen en daar een korte wandeling maken hoog langs de kustlijn tussen de bloeiende brem door horen we de golven breken op de rotsen. Een bulderend geluid. Op een klein stukje rotsformatie hebben we naar een kolonie robben gekeken die hun jongen aan het grootbrengen zijn. Een speels vermaak opgevoerd door de jonge robben. Hun ouders lagen te luieren in de warme late middagzon. 

We hebben wel foto’s en film fragmenten kunnen maken maar ze waren toch net een beetje te ver weg voor mooie plaatjes. Met de verrekijker waren ze prachtig te zien. De Nieuwzeelanders hebben hun prachtige natuur met goed aangelegde wandelpaden toegankelijk gemaakt. Heel mooi gedaan. Het zijn steeds relatief korte wandelingen die voor een aangename afwisseling zorgen met de vele uurtjes die wij al rijdend doorbrengen in de camper.

Toenemend komen we op zgn. DOC campings waar je vrijelijk je eigen stek mag uitzoeken voor een overnachting. Wel word je vriendelijk doch dringend verzocht de zgn. “Fee” te betalen en het betalingsbewijs op je dashboard te deponeren. Een prettig systeem en wel heel anders dan in Europa waar ze bijna je hele doopceel lichten alvorens je wordt toegelaten. Hier laten ze zien dat de bureaucratie wel een onsje lichter kan.

De Westcoast verraste ons vervolgens met de Pancake Rocks en Blow Holes. Het zijn gelaagde rotssteen formaties, keurig recht op elkaar gestapeld lijkt het wel, als een stapel pannenkoeken. Het maakt zijn benaming volledig waar. Daartussen en onderdoor rotsholtes waar de golven zich als maar op stuk sloegen en een indrukwekkend diep basgeluid produceerden en daarbij ook nog eens met verschillende toonhoogtes. Menig paukenist zou er jaloers op worden.

De weg leidde ons dan weer strak langs de kust met zijn prachtige rotsformaties om even later ons weer een beeld te geven het regenwoud.

Midden in dat regenwoud bood een prachtig verstild meer ons een overnachtingsplaats op de grazige oever. Een Weka probeerde onze slippers mee het bos in te sleuren. Je moet ze voortdurend in de gaten houden. Ook de autosleutel kun je niet achteloos even buiten op de tafel laten liggen.

Na een frisse ochtendduik in het meer naar de Franz Joseph Glacier gereden. De weersvoorspelling is niet uitgekomen. Het zou bijna helder weer zijn maar de werkelijkheid hield zich aan het gebruikelijke patroon van laag hangende wolken die het uitzicht op de Alpen belemmerden. We lieten ons niet ontmoedigen en gingen met goede moed op stap voor een wandeling door een ruig dal met een kolkende rivier afkomstig van de gletsjer. Ook deze gletsjer is zich aan terug trekken. Toen we dichter bij kwamen gebeurde er een klein wondertje. We zagen een klein stukje blauwe lucht dat steeds groter werd en toen we bij het dichtstbijzijnde punt waren gekomen scheen de zon prachtig op het eeuwige ijs. Wit en diep blauw zoals we dat allemaal wel kennen. Na tien minuten genieten van dit prachtige schouwspel gingen de luiken weer dicht middels een nieuw pakket wolken waaruit het op de terugweg begon te regenen.

Niet onvermeld dient te blijven dat deze gletsjer op een hoogte ligt van nog geen 300 meter boven NAP en bij een temperatuur van 15 graden Celsius.

Na dit cadeautje hebben we gekozen voor overnachting aan zee op weer zo’n DOC camping. Om de Sandflies te ontvluchten hebben we maar even buiten kunnen zitten om te genieten van de zon. We waren de beestjes al goed zat. Ik telde op mijn benen gisteren 45 steken. Niet leuk hoor maar ik heb niet veel last van de jeuk. Janine daarentegen wel wat tot gevolg had dat ze minstens een nacht voortdurend met zichzelf in gevecht was om de jeuk te bezweren.

Ook komen we mensen tegen die zich volledig hebben ingepakt tegen de plaaggeesten, anderen daarentegen en dan vooral jonge lui blijven volharden in korte broek en shirt en hun benen zitten dan ook vol met rode zwellingen.

Het volgende cadeau was de zonsopkomst de volgende morgen. Het was volledig opgeklaard en opgetogen vertrokken we naar een dicht bijgelegen meertje dat bekend staat om zijn spiegelende oppervlak waar de Alpen perfect in te zien zijn. Het beste tijdstip daarbij is tussen 6 en 8 uur. Wij waren gelukkig op tijd en konden die perfecte foto maken. Wat zijn we toch een geluksvogels.

Na ampel overleg besloten we koers te zetten naar het zuiden om, voor het weer minder zou worden de cruise te kunnen maken naar Doubtful Sound vanuit Manapouri. Vanmorgen hebben we ervaren hoe het is om deze tocht te maken bij mooi of bewolkt weer. Eerst veel laag hangende wolken en later staal blauwe hemel.

De tocht naar Manapouri was prachtig en afwisselend. Langs de Westcoast en bij het gehucht Haas de Alpen in en door, uitkomend in het meren gebied en waar we hebben overnacht aan Lake Hawea. Bij aankomst genoten van de prachtig kwinkelerende zang van de Bellbird. 

Als je hem wilt horen kun je mij er even naar vragen want ik heb de zang opgenomen. De koffie staat klaar ☕️.

De regenwouden hebben we ingeruild voor kale bergen met geel gras. En niet een klein stukje maar honderden kilometers en het gekke is dat het niet verveeld omdat de meren en rivieren voor afwisseling zorgen. Er is nauwelijks bewoning of ander soort menselijke activiteit waar te nemen. Het landschap komt mij heel leeg voor en het roept een vraag op naar de eeuwigheid van het bestaan. Die bergen liggen daar maar te liggen en zo is het natuurlijk ook met veel landschappen in Europa maar hier dringt het zich zo aan je op door hun eindeloosheid. 

De lange tocht hebben we alleen laten onderbreken door glimp op te vangen van Queenstown en een kort bezoekje aan Arrowtown. Daar is het gelukt om nog enigszins iets te laten zien van het vroegere leven maar het toerisme vraagt ook hier om veel souvenirs of praten we dat elkaar aan en mopperen velen op het bestaan ervan. Gelukkig hebben we beiden de behoefte om snel door te rijden naar de rust van de natuur. 

Vlak voor Manapouri hebben we overnacht op een stuk woest land vol keien aan een kabbelend riviertje. Lekker badderen in het zachte water kon natuurlijk niet uitblijven.

In Manapouri staan we twee dagen op een huiselijke camping, prachtig gelegen aan het Lake Manapouri. En ook hier weer met een openbaar wandelpad langs de waterkant. Mooie strandjes waar je vanaf de camping naar toe kunt lopen. Wat een rijkdom.

De cruise naar Doubtful Sound was overweldigend mooi ondanks de bewolking die ons toch verraste. Ook wij hadden ons laten verleiden door de mooie reclamespotjes met alleen zon en schaapjes wolken maar zo is de werkelijkheid hier niet en dat hebben we vandaag ervaren. Het regent hier bijna altijd en dat is ons gelukkig wel bespaard gebleven. Zo hebben we genoten van de prachtige fjorden met zijn regenwouden, watervallen en de Sound van de stilte. Opnieuw hebben we robben gespot die niet onder de indruk leken van de onze die steeds dichter naar hun toevoer. De naam Doubtful Heaven komt van James Cook die hier als eerste Europeaan probeerde het fjord in te varen maar terecht zijn twijfels had over de diepte hier ter plekke. Heaven is later veranderd in Sound om uitdrukking te geven aan de emoties die je hier als mens ervaart.

Foto’s

9 Reacties

  1. Frans en Els:
    1 maart 2017
    Ik wist niet dat jullie onderweg waren... Gauw de verslagen gelezen en ik waan me weer een beetje in Nieuw Zeeland dankzij jullie mooie beschrijvingen en foto's. Ik zie uit naar de komende verslagen, met name over de gevolgen van de aardbevingen in Christchurch en Kaikoura.
    Wij zijn net terug van een maand Zuid Afrika, dus er valt straks veel uit te wisselen
    Heel veel plezier nog en pas goed op julliezelf !
  2. Huub:
    1 maart 2017
    Wat een prachtige foto's! En wat een mooie natuur! Ben jaloers op jullie (behalve op de Sandflies :))
  3. René en Wilma:
    1 maart 2017
    Wat ziet het weer prachtig uit. En.....Janine hoe is het met de jeuk.
    Jeuk is erger dan pijn :(.
    Wat zijn jullie toch een mooi romantisch stel.
    Geniet ervan, wij genieten mee XXX
  4. Kees en Helma:
    1 maart 2017
    Weer heerlijk weggedroomd bij jullie verslag en de prachtige foto's. Jullie zien er echt happy uit. Big hug van ons allebei
  5. Sytske:
    1 maart 2017
    Wat een prachtige reis zijn jullie aan het maken. Erg leuk om jullie verhalen te lezen. Geniet ook van de mooie foto's; in het echt is het vast nog veel indrukwekkender. Veel plezier nog!!
  6. Fons:
    2 maart 2017
    Met belangstelling weer jullie reisverhaal gelezen. Beetje jaloers! En natuurlijk dIe prachtige foto's. Jullie genieten, zo te zien. Nog ontzettend veel plezier. Groetjes ut Borklo
  7. Henk Hennie:
    3 maart 2017
    Het is net dat wij daar reizen ,zo mooi beschrijven jullie en met die mooie foto`s ,
    wij genieten ervan, geniet maar verder wij kijken er weer naar uit.
    groet Hennie Henk
  8. Jelly van Pelt:
    5 maart 2017
    Wauw!! wat weer schitterende foto's en het bijpassend verhaal maakt het geheel zo compleet. Jullie zien er samen stralend uit!! Hopelijk zijn de Sandflies van tijdelijke aard!! Lang leve DEET!! Groetjes uit Zwolle Ruud en Jelly
  9. Kees en Helma:
    11 maart 2017
    Ha lieve vrienden, wat een prachtige avonturen beleven jullie en wederom schitterende foto's. Lieve groet en nog veel plezier.