Vervolg Reis Nieuw Zeeland

Vervolg van onze reis.

Christchurch, de geschokte stad waar het normale leven weer is opgepakt. Maar het hart van de stad toont zijn gapende wonden. Verdwenen oude gebouwen worden niet herbouwd, anderen staan stil te wachten op hun renovatie. Weer anderen worden gesloopt met sloopmachines die ogen als een draak die zijn heerschappij met veel vertoon van macht laat gelden. Nieuwe gebouwen die aardbevingsbestendig zijn gebouwd ademen een strakke veel rechthoekige architectuur. De kleuren zijn overwegend grijs-wit met hier en daar felle andere kleuren. 

Aan de rivier die door de stad slingert is recent een herdenkingsmonument geopend voor de slachtoffers van de aardbeving. Op een hoge muur, opgebouwd in een flauwe ronding zijn alle namen gegraveerd. De ronding in de muur lijkt uitdrukking te willen geven aan de geborgenheid die men de slachtoffers wil bieden. Zoals bij veel monumenten lagen hier ook veel bloemen en handgeschreven brieven voor de slachtoffers.

Elders in de stad in een grote bocht aan de zelfde rivier hebben we gewandeld door een zeldzaam mooi park. De variatie rijkdom in de planten, bomen en heesters is onovertroffen. De ronde rozentuin stond nog volop in bloei en werd omzoomd met een haag. En aan die haag aan de buitenkant stond een border met dahlia’s te bloeien. Fraai bedacht en een lust voor het oog.

De engelse tuinen traditie laat hier duidelijk zijn sporen zien. De engelse invloed werd nog eens extra bevestigd met een optreden van doedelzak band.

Na de stadswandeling een enerverende rit gemaakt over Banks Peninsula, het schiereiland ten zuidoosten van Christchurch. Het oorspronkelijke vulkaangebied is rond van vorm en heeft talloze baaien en inhammen. Op het eindpunt van de weg over het eiland hebben we overnacht om bij te komen van alle indrukken die we in Christchurch hadden opgedaan. Maar ook het aanschouwen van de zwart geblakerde bossen aan de rand van de stad als gevolg van de bosbranden kort geleden en de drukke wegen vol weekend verkeer hoorde bij die verwerking.

Het eerste stuk van de route ging naar het hoogste punt en is voor veel wielrenners een ware uitdaging. Een zware en lange klim, voorwaar geen sinecure. En gezien mijn opgelopen achterstand in fietsconditie op dit moment benijdde ik ze niet. 

Kaikoura was ons volgende reisdoel. Ook recent getroffen door aardbevingen. Dankzij de goede nachtrust konden we van de bochtige weg terug naar Christchurch meer genieten dan de dag ervoor.

Onderweg over de Highway 1 van Christchurch naar Picton geluncht bij een wegrestaurant dat nu twee jaar bestaat. De eigenaresse oogde vermoeid. Haar ogen stonden vol met zorgen. We vermoeden dat ze te lijden heeft onder vermindering van de omzet als gevolg van de wegafsluiting. 

Deze wegafsluiting bestaat sinds de aardbeving in de buurt Kaikoura, afgelopen najaar, waar de weg zodanig is beschadigd dat herstel lang gaat duren. Het verkeer en dus ook wij moeten een grote omweg maken om in Picton te komen. Wel kunnen we doorrijden naar Kaikoura.

De eigenaresse toonde ons haar enthousiasme over haar restaurant en ze liet ons een fotoboek zien van de renovatie van het gebouw waar ze nu haar nering heeft. Ook zaten daar foto’s bij van haar atelier waar ze aardewerken kunstwerken tovert. Prachtig om naar te kijken en haar onze bewondering te laten horen.

De maaltijdsoep was verrukkelijk en zij haalde de kok uit de keuken om onze complimenten in ontvangst te laten nemen. Het is weer een voorbeeld van de vriendelijkheid die de Nieuw-Zeelanders uitstralen. Overal waar je komt word je direct gevraagd hoe het met je gaat. Ook heel dienstbaar en ze staan klaar met ondersteuning. De mensen hier willen het je echt naar de zin maken. Een voorbeeldje nog. In de supermarkten worden je boodschappen bij de kassa ingepakt in tassen. Weliswaar in plastic tassen, iets wat wij juist willen verminderen.

De aardbeving en zijn gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar. Kapotte wegen en spoorlijnen en hier en daar beschadigde huizen. Veel herstelwerkzaamheden zijn in uitvoering en daardoor moesten we regelmatig wachten bij een verkeersregelaar. Ook hier weer de vriendelijkheid zelve. Bijna altijd even een praatje waarin ze zich als het ware verontschuldigen voor het oponthoud.

Langs de kust bij Kaikoura hebben we met verbazing staan kijken naar de zeebodem die omhoog is gekomen. Witte kalkrotsen in grillige vormen steken eigenwijs boven het water uit. 

Maar al kijkende realiseer je je dat dit onwaarschijnlijk is. Dat alleen de zeebodem omhoog is gekomen. Het kan niet anders dan dat een heel gebied omhoog moet zijn gekomen en navraag bij lokalen bevestigd dit ook. Het is nauwelijks te bevatten hoe groot de natuurkrachten zijn. Het levert wel mooie foto’s op. 

Een wandeling over de stranden bracht ons ook bij een kolonie robben. Wat hebben genoten van hun geluier, stoeipartijen van de jonge robben en het zogen van een baby bij zijn moeder.

De omweg naar het noorden is te omschrijven als het rijden van een cirkel. En dat was bepaald geen straf. Met een lekker zonnetje toerden we door een woest en ongerept landschap. Vooral veel rivierdalen maken het landschap zo mooi. Brede beddingen met rustig stromende smalle stroompjes. In andere jaargetijden zullen het meer woeste stromen zijn. Althans dat is goed te zien aan de aard van de bodemstructuur en het vele struikgewas dat is meegesleurd en bij het droogvallen is achtergelaten.

Halverwege hebben we twee dagen in Hanmen Springs vertoefd en daar een mooie wandeling door het regenwoud gemaakt. Aanvankelijk hadden we wel zin in de Welness Baden die gebruik maken van de warme bronnen maar uiteindelijk voelen we ons toch meer thuis in de rust van de natuur. 

Vandaag bijna gestraft door te veel te vertrouwen op een tankstation op bereikbare afstand gezien de inhoud van de tank. Maar gelukkig kwamen we er een tegen. En dat was maar goed ook want het was de enige op een afstand van ruim 150 km.

Uiteindelijk, na bijna 450 km in Blenheim aangekomen. Normaal gesproken is de afstand van Kaikoura naar Blenheim 130 km. Maar zoals al gezegd was het een erg mooie route om te doen. We hadden hem niet willen missen.

Op weg naar Picton waar we de overtocht doen naar het Noorder Eiland werden we getrakteerd op inkijkjes in het dagelijks leven van mensen. We hadden al eerder genoten van ons uitzicht in de camper. De beglazing werkt als een one-way screen. Op een druk bezochte parkeerplaats was het raak. Toen we in de camper zaten na te genieten van een mooie wandeling door een stuk regenwoud langs de zee was het een komen en gaan van mensen. Er was een man die uitvoerig onze camper ging bestuderen en zijn vrouw daarbij betrok. Wat ze tegen elkaar zeiden was voor ons niet te verstaan maar hun gelaatsuitdrukkingen vertelden genoeg. 

Een ander echtpaar ging wandelen en de vrouw zag een vlek op de trui van haar man. Deze werd uitvoerig bestudeerd. Haar gezicht lezend is samen te vatten in: “Je mag zelf deze keer je trui gaan wassen”.

Een jong stel had onenigheid over iets en wegen scheiden zich voor onze neuzen. Een half uur later babbelden ze wat en liefkoosden ze elkaar. Erg grappig was dit allemaal maar niet zonder enig gevoel van gène.

Over het landschap heb ik al veel geschreven maar ik wil jullie de volgende lyrische omschrijving niet onthouden uit het al eerder genoemde boek: “Al wat schittert”.

….in het verre noorden waar de mossen dik en vochtig waren en de bladeren wasachtig, waar de begroeiing bestond uit naar aarde geurende wirwar en de grond bezaaid lag met bladen van de nikaupalm, groot en zwaar als walvisstaartvinnen; verder naar het zuiden de bronzen glinstering van de Taramakau, de gelaagde rotsen bij Punakaiki, de moerassige vlakten ten noorden van Hokitika, eeuwig gehuld in de rokerige nevel van net-geen-regen; dan de beschutte meren; dan de stille valleien; dan de grillige flanken van de golvende grijsblauwe gletsjers; dan de kam van de hoge Alpen en ten slotte, in het verre zuiden, Okahu en Mahitahi: brede kiezelstranden bezaaid met de geraamten van machtige bomen, waar de branding eindeloos bulderde en de wind eindeloos brulde…..

In Picton troffen we Fabiënne, nichtje en dochter van mijn broer Frans en schoonzus Jacqueline. 

We wisten van elkaar dat we gelijktijdig in Nieuw Zeeland zouden zijn maar dan nog moet het passen om elkaar te ontmoeten. En het paste en we hebben een erg gezellige middag gehad. Veel gepraat over onze reis en die van haar. Zij is in haar eentje bezig levenservaring op te doen alvorens te beginnen aan haar studie Wiskunde. Een moedige onderneming die ze met veel enthousiasme aan het uitvoeren is. 

Eenmaal terug op het Noorder Eiland zijn we direct doorgereisd in noord oostelijke richting. De kant van Napier op. Vanuit Martinborough een mooi wijnstadje hebben we een uitstapje gemaakt naar de Putangirua Pinnacles die qua vorm erg lijken op de eerder beschreven Clay Cliffs maar met dit verschil dat deze geel waren en die van vandaag grijs in vele tinten. Het weer was nevelig maar toch werden een half uur lang verrast met een waterig zonnetje. Precies op het moment dat we diep in de kloof wandelden. Een dikke laag kiezelstenen is 120.000 jaar geleden gaan eroderen en dat heeft deze grillige vormen doen ontstaan. Ademloos hebben we genoten van dit verstilde natuurmonument. We werden alleen begeleid door de voortdurende zang van steeds een zelfde soort vogel. We hebben hem niet gezien maar gehoord zijn prachtige notenriedel stel ik mij zijn vederkleed voor in exotische kleuren. 

Terug in Martinborough hebben we genoten van een heerlijke cappuccino met iets lekker zoets erbij om onze huwelijksdag te vieren. Goed gehumeurd de tocht vervolgd door een afwisselend heuvel en coulissen landschap. Het weer was veranderlijk waardoor wolkenpartijen en zon elkaar afwisselden. Het aanlichten van het landschap is te vergelijken met dagen in september in ons eigen land. Alsof er een gele gloed is toegevoegd. In het plaatsje Woodville overnacht op een camperplaats waar we ons toch wel enigszins naïef hebben gedragen. Er waren mooie plaatsen aangelegd met stroomvoorziening waar een slot op zat. Wij kwamen tot de conclusie dat de plaats was opgeheven. De toiletruimte die op slot zat bevestigde ons in deze stellingname. De volgende morgen toen ik aan de gesloten toiletdeur stond te rammelen attendeerde mij een andere bezoeker dat we moesten betalen bij een tankstation in de buurt om een sleutel te bemachtigen.

OK! Wel was ze zo vriendelijk om mij alvorens mij te gaan melden de sleutel te leen stellen voor de hoge nood.

Op weg naar het noorden opnieuw verrast door het afwisselende en fascinerende landschap. Op zoek naar een valley die Lorraine ons had geadviseerd kwamen we niet goed uit in de wir war van van de vele smalle weggetjes, maar wat was het mooi in dit verstilde landschap, wat nog eens versterkt werd door de regenbuien die ons vergezelden en waarbij de zon zich ook nog eens af en toe liet zien.

Uiteindelijk hebben we de valley niet gevonden en zijn wij doorgereden naar Ohakune een skidorp aan de zuidwest kant van het Tongariro National Park. Na een koude nacht op een DOC camping midden in het regenwoud zijn we in de ochtend dauw het berggebied in en op gereden. Uiteindelijk kwamen we uit in de mist en was er van de mooie omgeving niet veel te zien. Wel was duidelijk dat het om een kaal en totaal verlaten landschap ging. Direct om ons heen waren lava restanten te zien en deed de lengte van de weg denken aan de weg naar de Mont Ventoux. Ook zo’n 19 km.

In de loop van de ochtend knapte het weer op en hebben we ons door de VVV laten verleiden tot een wandeltocht naar de geschiedenis van de aanleg van de spoorlijn van Auckland naar Wellington. Eind 19de eeuw ontstond de idee voor de aanleg. En de bouw ging voorspoedig want er werd gewerkt vanuit beide richtingen. Echter het stuk langs het Tongariro Gebergte was erg lastig en de bouwers ontmoetten weerstand van de Maori bevolking die zich meerdere keren met succes verzette tegen de bouw van de laatste zestien kilometer. Ook was het technisch lastig om de hoogte verschillen te overwinnen. Omdat de behoefte aan reizen vanuit beide steden groot was werd besloten tot ingebruikname. De zestien kilometer werd over en weer overbrugt met paardenkoetsen. Deze geschiedenis is mooi in beeld gebracht en de route die de koetsen moesten rijden konden we voor een deel wandelend doen. Opnieuw werden we overdonderd door de schoonheid van het regenwoud waar een deel van de route door heen ging.

We liepen we onder een gewelf van varens. Zo groot en en hoog dat het leek alsof we in kathedraal waren terecht gekomen. Ik vroeg mij af of Gaudi misschien hier geweest is en inspiratie heeft opgedaan voor zijn La Familia in Barcelona.

Een ander huzarenstukje is de bouw van de spoorbrug in een curve over een dal nu honderd jaar geleden. Het was de eerste in zijn soort in de zuidelijke hemisfeer. In 1987 is hij vervangen door nieuwe vlak er naast. De oude is nu onderdeel van de wandeltocht en laat een niet uit te wissen indruk achter van het technische meesterschap waar mee de brug ontworpen en gebouwd is. Mecano bouwers zouden hier van smullen.

Om te zorgen dat we vroeg op de dag aan ons volgende doel zouden kunnen beginnen een camping gekozen dicht bij dat doel.

Het Tongariro Gebergte wordt grotendeels gekenmerkt door vulkanische activiteit en heeft de aanblik van een steppenlandschap.

Beroemd is de Tongariro Crossing maar de verhalen erover stuitten ons tegen de borst. Te druk, te veel gedoe om er te komen, te lang en te zwaar vanwege de vele hoogtemeters die overwonnen moeten worden. Dus hebben we gekozen voor een andere tocht zonder actieve vulkanische activiteit maar wel door het steppenlandschap met als beloning twee meertjes met turks blauw water en overblijfsels van vulkaankraters. De tocht duurde 6 uur maar was met een stijging van ongeveer 300 meter heel prettig te doen. Bovendien waren de paden goed aangelegd. Weer een staaltje verwennerij. Zoals gezegd waren we vroeg op pad en was er aan de hemel geen wolkje te zien. Een staalblauwe hemel was onze deelgenoot. 

Uren hebben we meditatief gelopen door dit verlaten golvende steppen landschap. Met steeds zicht op de bergtoppen in de buurt. 

We ervoeren het als baden op de golven van de steppen en wiegend door de horizon gedragen.

Het Lower Lake was als een spiegel door het windstille weer. Het Upper Lake lag als een waakhond aan de voet van een de toppen van het gebergte.

Moe maar zeer voldaan hebben we na afloop in de camper genoten van een biertje met nootjes.

Uit het verhaal valt op te maken dat we inmiddels zijn aangekomen in de zeer actieve vulkanische regio van Taupo en Rotorua. Van de vele hotpools hebben we direct gebruikt gemaakt die aanwezig waren op de camping. Nog een keer heerlijk bijkomen van de lange wandeltocht.

De volgende morgen hebben we ons verwend met een lekker zoet ontbijt aangekleed met fleurige viooltjes in een klein restaurant dat is ingericht met attributen uit de jaren zestig/zeventig. De zogenaamde retrostijl. De bediening ging gekleed als nar en ballerina. Erg grappig en tijdens het nuttigen van de het ontbijt genieten van de muziek uit die zelfde jaren. Nostalgie vierde hoogtij.

Na een kort bezoek aan Taupo waar we bij een warme bakker heerlijk brood hebben gekocht en ook een zoete broodkoek voor ons bezoek aan Marjo en Fons later op de dag. Onderweg naar hun  en hun boerderij een particulier gebied met vulkanische activiteit bezocht in Wairakei. Erg aandoenlijk doordat de vergankelijkheid heeft toegeslagen. Door de kleinschaligheid maakte het een vriendelijke indruk en hebben we genoten van de kleurenpracht die uit het binnenste van de aarde opborrelt en bruist. Het gebied grenst aan een gebied waar energie wordt gewonnen uit de hitte van het binnenste van de aarde. Een enorm buizenstelsel maakt je hiervan bewust. 

Toen we het erf van de boerderij met hun prachtige huis naderden werden we van verre enthousiast toegezwaaid door Marjo en Reniqeu haar dochter. Ze hadden ons al van verre zigzaggend door het wijdse landschap zien aankomen. Een hartelijke ontvangst was ons deel.

En later door Fons die, toen we aankwamen nog druk was met inzaaien van graszaad. Want er werd regen verwacht en daarom moest deze klus gedaan zijn.

We voelden ons meteen thuis en we hebben uren zitten praten over onze familiegeschiedenis en die van hun. Marjo noemde mijn moeder tante Marie. De hechte vriendschap van haar moeder, Gradda en mijn moeder ligt hieraan ten grondslag. Voor ons voelde het ook alsof we bij familie op bezoek waren. Ruim dertig jaar geleden zijn zij naar Nieuw Zeeland geëmigreerd om daar een bestaan als boer op te bouwen. En daarin zijn zij heel goed geslaagd. Gegroeid van werken als knechten op een boerderij, via manager zijn op een boerderij tot een zelfstandig ondernemende melkveehouder met eigen grond. Daarnaast een gezin gesticht en drie kinderen groot gebracht. Marjo komt uit een gezin met vier meisjes waarvan er uiteindelijk drie zijn geëmigreerd. De andere twee zijn in Canada neergestreken. 

We hebben genoten van hun verhalen over het bedrijf en hun leven in Nieuw Zeeland. Daarbij hebben we het delen van lief en leed niet geschuwd. Gelaafd met hun lieve zorg en tips voor de komende dagen zijn we vertrokken. Muziek is erg belangrijk in hun gezin. Ze spelen en zingen actief en treden ook op. Zodoende was een van de eerste tips een bezoek te brengen aan een Maori concert. Marjo heeft kaartjes voor ons geregeld.

Een van de tips was een bezoek te brengen aan het thermische gebied Wai-o-Tapu Thermal Wonderland.

Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. De eerste vulkanische activiteiten gaan zo’n 160.000 jaar terug in de geschiedenis.

De afvoer van het water mondt via de Waikato rivier uit in de Tasmanzee.

De kleurenvariatie in het gesteente wijst op de aanwezigheid van een groot aantal mineralen.

Groen-arsenicum, oranje-antimonium, paars-mangaan, wit-silicium, geel/roze-zwavel, rood/bruin-ijzeroxide en zwart-koolstof.

We hebben genoten van het kleurenpalet en de grillige vormen van het gesteente. De rotte eieren geur viel wel mee en neem je graag op de koop toe bij het aanschouwen van dit wonderlijke  natuurspektakel.

Na de wandeling direct naar de naburige camping met hotpools getrokken en daar genoten van de natuurlijke ‘sauna’ in de open lucht met prachtig uitzicht over de groene weiden met plukjes bomen op de heuvels. Het kokende bronwater stroomde slingerend over en langs de camping. De bron zelf hebben we bezichtigd. Kraakhelder komt het water kolkend en kokend naar boven en aan de randen hebben zich wit gekleurde afzettingen gevormd. Een fraaiere lijst had de bron zich niet kunnen wensen.

Na het genieten van de hotpools in de ochtenduren met zowaar een buitje regen met wat omzwervingen langs een aantal meren naar Rotorua gereden. In een oogopslag was er een blauw en een groen meer te zien. Het een is een oude krater en het ander heeft een zandige bodem met algengroei.

In Rotorua gewandeld in een park met veel vulkanische activiteit. Gewoon openbaar en een kleine herbeleving van het prachtige park dat we twee dagen eerder hadden bezocht. Tegen het Lake Rotorua aan ligt een woongemeenschap van de Maori met een kerk, begraafplaats en gemeenschapshuis. Allemaal in de kenmerkende Maori stijl. Veel houten beelden waarin vooral veel aandacht is voor het uitstralen van hun kracht die gericht is op de aanval is de beste verdediging.

Maar ook veel versieringen in hout uitgesneden. De inspiratiebron voor deze versieringen lijken rechtstreeks uit de natuur te komen. Zelf hebben wij dat ook ervaren. De regenwouden en de rotsformaties bieden zoveel ronde en krullende vormen waarmee eindeloos houtsnedes gemaakt kunnen worden. Het is zeker niet alleen bedoeld als weergave van de natuur maar zal ook veel symbolische betekenissen hebben. 

Daarna hadden we het Maori concert bezocht. Daar werd uitgebeeld wat ik zojuist hierboven heb beschreven. Bij de meesten van ons is de Haka, een ceremoniële dans, inmiddels wel bekend. Dit was een van de dansen die werd uitgevoerd en we waren vooral onder de indruk van de intensiteit waarmee werd gedanst en gezongen. Het dansen en zingen werd steeds jonglerend begeleidt met stokken, speren en balletjes aan touwen. Was het dan alleen maar kracht, intensiteit en imponeer gedrag wat werd uitgebeeld? Nee, ook werden een aantal liefdes liederen gespeeld en gezongen. Opvallend daaraan was dat de stijl van deze liederen minder kenmerkend Maori was.

Een bijzondere ontmoeting kregen wel als cadeau toen we van de camper naar de concerttent liepen. We zagen voor het eerst twee Tui’s vliegen die op een kale tak gingen zitten en hun kenmerkende geluid lieten horen. Het geratel klinkt alsof er een stok langs een stel spijlen wordt getrokken onder het fluiten een schril deuntje. Dat geheel nog eens afgewisseld met de tonen van een mooie altstem. We hadden op onze hele reis deze vogel al horen fluiten maar we hadden hem nog niet gezien.

Nu ik het toch over de Maori cultuur heb wil ik nog een aantal observaties beschrijven van het gedrag wat we soms van dichtbij hebben gedaan.

Terug met de veerboot van Picton naar Wellington zaten we in een ruimte waar ook een Maori gezin de tijd doorbracht. Vooral het gedrag van de vader met zijn kinderen was een mooi kijkspel.

Hij stoeide met ze, waarbij het zo op het oog niet zachtzinnig aan toe ging. Liet zich als speelbal gebruiken waarbij de kinderen op, over en onder hem doorkropen, sprongen en dansten. Hij begrensde zijn kinderen met tikjes, terug halen en tegenhouden. Daagde ze uit met zich aanbieden en verleiden.

Veel gesproken taal was er niet maar de lichaamstaal daarentegen was in al hun bewegingen zichtbaar. Ze leken elkaar perfect aan te voelen en te begrijpen. Puur op intuïtie opgebouwd in hun heel oude cultuur.

Achteraf gezien was Maori concert min of meer de afsluiting van onze reis. In Rotorua hebben we nog wat rond gewandeld langs het meer en in de stad maar de meeste uren hebben we de laatste twee dagen in de camper doorgebracht. De voornaamste oorzaak daarvan was het weer. Regen, regen en nog eens regen. Regen die ons tijdens onze magnifieke reis door NZ grotendeels met rust heeft gelaten.

Eigenlijk was het goed zo. Het grote nagenieten was begonnen. Onze camper die ons zo vertrouwd is geworden. Onze pakezel, ons knusse huisje op wielen waar we dagelijks ons ontbijt, lunch en diner nuttigden. Janine kan zo heerlijk koken dat een bezoek aan een restaurant totaal overbodig was. Of het zou moeten zijn dat ze nog eens in de keuken van een restaurant aan de slag wil als chefkok.

In de krappe ruimte vonden we allengs onze weg maar het vooruitzicht naar meer ruimte thuis begint ook wel een beetje te lonken. Bij mij wat meer dan bij Janine.

Nu de camper weer terug gaat naar zijn stal bij Jeroen en Lorraine kunnen we terug kijken op een onvergetelijke reis door dit prachtige land met zijn overweldigende natuurschoon.

Wij danken jullie voor de leuke reacties op ons reisverhaal met foto’s en we zullen niet vergeten dat we jullie hebben kunnen laten mee genieten met veel van wat wij in Nieuw Zeeland hebben beleefd.

Tot ziens in ons kikkerlandje.

Janine en Bart.