Vervolg

Vervolg reisverslag Nieuw Zeeland.

Vanuit Piha de Kitekite waterval bezocht. Opnieuw door een dicht woud met veel palmbomen en een enkele Kauri boom. Die zullen we de volgende dagen nog meer gaan zien.

In Piha strandwandeling met halve ronding van de Lion Rock. 

In Karakare met heerlijke temperaturen over een gigantisch strand gewandeld waar de film The Piano is opgenomen. Het was daar erg druk met weekendgangers uit Auckland, zoals Amsterdammers naar Zandvoort trekken op hete dagen.

We wilden toch wel graag de Jan van Genten bij Muriwai Beach zien die nu bezig zijn hun jonge grut groot te brengen. In de lucht en met duiken op vis zijn het meesters maar hun loopvermogen is in een primitief stadium blijven steken. Bijna zielig om te zien. Op een kleine oppervlakte lijken ze een vreedzaam bestaan te leven. 

Auckland hebben we alleen op afstand gezien. We hebben geen zin in stedelijke drukte hoe indrukwekkend de aanblik ook is met vooral de Sky Tower hoog boven alles uit.

Onderling hebben we het reuze naar onze zin waarbij we goed op elkaar zijn afgestemd. ’s Avonds overleg over de dag van morgen, lekker eten in de camper, leuke plekjes zoeken die we meestal wel vinden. En boeken lezen; Janine leest “Een vrouw op de vlucht voor een bericht” van David Grossman en Bart “Al wat schittert”  van Eleanor Catton. Prachtige boeken die zich respectievelijk afspelen in Israel en in Nieuw Zeeland. 

De volgende dag naar het noorden gereden en overnacht aan de jachthaven van Whangarei waar we de stad hebben bekeken. Op een paar mooie gebouwen na vinden we de bouwwerken weinig allure hebben. De Nieuw Zeelanders lijken een praktische insteek te hebben. Schoonheid is van minder belang. Veel plaatwerk en de kleuren komen veelal niet verder dan wit, grijs en zwart. En in de winkelstraten veel kleine winkels met uitzonderlijk veel reclame die je met felle kleuren tegemoet stralen. Ook rijden ze graag in grote en oude auto’s al zal dat laatste ook wel met de financiële draagkracht te maken hebben. 

Na Whangarei over de Old Russel Road naar Russel gereden maar niet nadat op een gegeven moment werden tegengehouden door het water. De weg liep dood in de baai. Prachtig was deze misrekening van de chauffeur wel die een aanwijzing van Janine had gemeden. De weg was slingerend en kwam telkens adembenemend langs het water van de Bay of Islands. 

Dus uiteindelijk weer terug en goed naar Russel gereden, een prachtig stadje met hier wel mooie oude gebouwen en herinneringen aan dat we hier in de eerste hoofdstad van Nieuw Zeeland zijn.

Maar heel kort overigens.

Via een korte ferry overtocht door mooi landschap naar het stadje Kawakawa van Friedrich Hundertwasser waar we hebben overnacht in gezelschap van een aardige oudere alleen reizende Nieuw-Zeelander. De volgende ochtend hebben we ons laten verbazen door het beroemde toilet van de kunstenaar. 

En dan de Kauri. Wat een boom. Groots en majestueus. Bijzonder de bladeren omdat het een naaldboom is. Omvangrijk zijn de stammen. Ze worden voor wijs gehouden door de Maori.

Hele wouden zijn gekapt voor het prachtige hout en de gom die uitzonderlijk hard is en prachtig donker geel-bruin gekleurd.

Eerst een van de weinige grote Kauri bomen bezocht samen met vele vele andere toeristen. Een paar uur later via een minder toegankelijke weg die we ook nog eens van de verkeerde kant hadden genomen waardoor we kilometers lang over een gravelweg moesten rijden, gewandeld door ongelooflijk mooi regenwoud met vele Kauri bomen ipv met vele vele toeristen. Bij de ingang  van het woud moet je je schoenzolen besproeien met een goedje om de ziekte die de Kauri’s aan het aantasten is niet nog meer te belasten.

Om van al deze indrukken te bekomen hebben we heerlijk gezwommen in een diepblauw zoetwatermeer en overnacht op een aan het meer gelegen camping.

De volgende twee dagen eigenlijk alleen maar in de camper gezeten en 900 km overbrugd. Aanvankelijk zouden we de omgeving van Rotorua met zijn vele vulkanische activiteiten bezoeken maar de regen spoedde ons naar Wellington voor de overtocht naar het Zuider-Eiland. In de buurt van Rotorua overnacht bij een woest stromende riviertje waar veel wordt gekayakt. Spectaculair om te aanschouwen.

In Wellington de dagregen gebruikt om het Museum Of New Zealand Te Papa Tongarewa over het Nieuw-Zeelandse leven te bezoeken.

Over de Maori’s en hun komst naar dit land en hoe ze ze de kolonisten aan zich opgedrongen hebben gekregen. Hoe deze het land veranderd hebben met vooral hun houtkap en ontginning van de bodemschatten De prachtige flora en fauna. Ook vluchtig de tijdelijke spectaculaire tentoonstelling doorgewandeld over de slag bij Gallipoli tijdens de eerste wereldoorlog waar veel Nieuwzeelanders het leven hebben gelaten. Naast veel fotobeelden en verhalen wassen beelden van strijdende soldaten en een verpleegster die het verdriet verbeelde. Melancholische muziek wekten tranen in je op bij het aanzien van zoveel ellende. 

Toen we daarna eens gingen kijken naar de beschikbare tijden voor de overtocht bleek de nachtboot nog plaatsen te bieden. Dat vonden we een aantrekkelijke optie en zodoende stonden we de volgende morgen met onze camper op kade van Picton en kon onze tocht door het Zuidereiland beginnen.

We konden niet wachten en gingen meteen te rijden langs de prachtige tocht langs zee. Daarbij hebben we een wandeling gemaakt door een van de stadjes waar we doorkwamen. Nelson, wat een verwijzing is naar Admiraal Nelson. De Maori’s hebben nog steeds rechten in deze stad.

Tijdens de wandeling werden we bevestigd in ons idee over deze vakantie. Namelijk dat we hier zijn voor de prachtige natuur. De mensen hier zijn zich daar kennelijk ook van bewust getuige de prachtig ingerichte toerisme informatiecentrum waar veel backpackers rondhingen waarschijnlijk in afwachting van de mooie tochten waar ze allang van droomden.

In de zoektocht naar een camping aan zee werden we beloond met een plekje met mooi uitzicht op zee en vogelgeluiden die we alleen nog maar kenden van films.

Een heerlijke plek met een ongedwongen sfeertje. De eigenaar straalde dat ook uit. Met een leren tasje bungelend aan zijn fiets kwam hij ’s morgens het geld ophalen. Na een korte babbel vertrok hij weer waarbij we hem maar niet verteld hebben dat onze buren al vertrokken waren. Zij hadden ons nog gevraagd waar ze het geld konden achterlaten. Wij wisten dat toen ook nog niet.

Een grote droom van Janine is al lang geweest te wandelen in de Abel Tasman Bay met zijn prachtig gele zandstranden en regenwoud. Vanuit Kaiteriteri voeren we met een open boot naar het begin van de wandeling van 4 uur. Afwisselend door het woud en over strandjes. Met steeds uitzicht op de blauwe zee. We hoorden wel vogels maar niet zo veel als verwacht. Reden zal zijn dat het nazomer is en dat het aantal vogels is verminderd door uitheemse dieren als ratten en wezel die de eieren opeten en nesten leeghalen met het zelfde doel.

Met ons campertje stonden we op een camping met uitzicht op zee. 

De droom van Janine is werkelijkheid geworden.