Scandinavië reis deel 2.

IMPRESSIES VAN ONZE REIS DOOR SCANDINAVIË.

Juni 2018-Oktober 2018

Deel 2

Een van de wensen van Frans en Jacqueline was om het eiland Öland te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan maar niet nadat we Karlskrona en Kalmar met een bezoek hebben vereerd. In de eerste stad met veel mooie barokke gebouwen hebben we tijdens een ochtendwandeling gevierd dat Frans en Jacqueline elkaar 24 jaar geleden het ja-woord gaven. Met gebak en uiteraard cappuccino. Later die dag in Kalmar bleek dit nog maar de opmaat te zijn voor een groots uitpakken met een diner. We hebben genoten van deze geste waar Frans en Jacqueline ons mee verrasten.

In Kalmar hebben we een rondwandeling gemaakt door het kasteel, prachtig maar ook indrukwekkend gelegen aan zee. In het kasteel zijn de nodige rondleidingen en er worden middeleeuwse spellen op gevoerd voor kinderen waardoor deze zich ongetwijfeld bewoner van de burcht zullen voelen in vroeger tijden.

Momenteel is een boeiende tentoonstelling te zien over het leven en het werk van Leonardo da Vinci. Uitgebeeld in nagebouwde uitvindingen van het genie en veel uitleg erover.

We kunnen er niet omheen, het liefst zouden we het geheim houden. Niemand zou ons met ongeloof zitten aan staren. Maar we weten ook dat jullie ons goed genoeg kennen om te weten dat we onze liefde voor het spel niet kunnen verloochenen. We houden van het spelletje dat voetbal heet. Het WK volgen we graag. En we weten het wonderwel goed in te passen in onze reis.

Na de overtocht naar Öland hebben we een camperplek gevonden in Sandvik. Een plek aan zee bij de haven waar we de zeilboten in en uit zagen varen en de zon prachtig onder zagen gaan.

Op de fiets langs de fraaie kust naar het plaatsje Borgholm gegaan om met de Zweden te genieten van hun overwinning op Zwitserland. Veel enthousiasme maar beheerst genieten is wat we zagen. Toen Zweden scoorde sprak een Zweed ons aan omdat we niet juichten. Tja, wat daar op te zeggen?

Op Öland zijn veel molens die allemaal gebouwd zijn naar een zelfde model. Zo te zien hebben ze heden ten dage alleen nog een toeristische functie. Midden 1800 waren er meer dan 2000 molens op het eiland, nu nog ongeveer 400. Het zijn bijna allemaal houten standaardmolens. Heel de molen hangt vast aan de centrale zware houten balk. Deze rechtopstaande balk wordt op zijn plaats gehouden door schuin geplaatste stutten onderaan. Om de molen te kunnen draaien is er een staart aan gemaakt.

De meeste molens werden gebruikt om graan te malen.

We hebben het eiland verkend per fiets en camper. Met de fiets kwamen we terecht op een camping die meer weg had van een kermis dan van een camping. Als je er van houdt dan word je je heerlijk in de watten gelegd. Er is een hoofdstraat met daaraan gelegen eettentjes, winkels, attracties om je in te vermaken maar ook reclame voor b.v. auto’s die opzichtig staan te lonken naar een koper. Uiteindelijk komt de straat uit in de duinen en het strand. Prachtig wit zand. In een restaurant in de duinen was live muziek te genieten. Nogmaals, een groot feest voor wie er van houdt en dat zijn er velen want het was er afgeladen vol. En ondanks dat het vol was ademde het een gemoedelijke sfeer. 

Tijdens onze verkenning de beide vuurtorens bezocht. Een op het noordelijke puntje en de andere op het zuidelijke. Beide torens hebben in de begintijd gezorgd voor de ontwikkeling van een dorpsleven met o.a. een school.

Bijzonder is wel dat een vuurtoren altijd weer tot de verbeelding spreekt. Hij maakt indruk door zijn grootzijn in hoogte en eenvoud. Het is niet meer dan hoog opgebouwd bouwwerk met een wenteltrap en ronddraaiende verlichting. Hij dwingt gezag af als een stille wachter die je laat weten waar je bent.

Normaal gesproken is het noordelijk deel groen en het zuidelijke deel kaal steppeachtig. Nu is dat onderscheid minder duidelijk door de grote droogte deze zomer.

Volgens de weerdienst is het in 26 jaar niet zo droog geweest. Voor de boeren mogelijk rampzalig maar voor ons is het heerlijk.

Terug op het vasteland vonden we een camperplaats in de haven van Mönsterås met een mooi uitzicht op de baai. Van daaruit samen een fietstocht gemaakt naar Pataholm. Hier wil je nooit meer weg. Een dorpje aan een baai met allemaal houten huizen in mooie kleuren.

Onderweg waren we van de route afgefietst. Al zoekend via Googlemaps kwamen we bij verrassing het bos uit fietsend terecht op een boerenhoeve met perceel afscheidingen, robuust opgebouwd met rotsblokken onder het machtige loof van eeuwenoude eikenbomen.

Terug bij de camper hebben we genoten van ons laatste avondmaal in het besef van afscheid nemen van elkaar. De heerlijke nasi was iets aan de te hete kant door dat Jacqueline weer eens was uitgeschoten in haar gulheid. Meestal is dat om van te smullen maar nu maakte het de kelen extra dorstig.

De volgende ochtend scheidden onze wegen. We zeiden dat we het heerlijk hadden, veel plezier hadden, dat we eigenlijk samen door zouden willen gaan. 

Na het uitzwaaien zijn we naar een camperplaats 10 km van Eksjö gereden, een stadje met veel houten huizen die nog in de oorspronkelijke staat verkeren. De binnenplaatsen van de huizen ademen een intieme sfeer met zitjes en veel bloemen.

Op de camperplaats een aandoenlijk sfeertje. Een ouder echtpaar verzorgd de plek met veel zorg en aandacht. Twee keer daags komen ze het geld ophalen en de code afgeven voor de sloten die op alle beschikbare sanitaire voorzieningen zijn aangebracht. Op even ingenieuze als eenvoudige manier had men deze voorzieningen uit oude afgedankte metalen voorwerpen geconstrueerd.

Ongeveer 10 jaar geleden heeft Sietse een jaar in Zweden gewerkt, in Jönköping gelegen aan het Vättern Meer. Zo maar ineens realiseerde ik mij dit gegeven, waarschijnlijk omdat we in de buurt waren. Een bezoek aan de stad kon toen natuurlijk niet uitblijven en zo kon het gebeuren dat we ineens voor zijn toenmalige huis stonden. Bijna live hebben we met Sietse deze ervaring gedeeld, middels foto’s via Strava (een route app) en telefonisch contact. 

Ook zijn we in het ziekenhuis van deze stad geweest om een onderdeel van mijn gehoorapparaat te bemachtigen. In Zweden zijn de audiologische functies ondergebracht in de ziekenhuizen.  Omdat het nogal zoeken was op het enorme complex kwamen in eerste instantie terecht op het aanpalende psychiatrisch ziekenhuis. Voor mij herkenbaar omdat het herinneringen opriep aan mijn tijd dat ik mijn carrière in de psychiatrie begon. Grote gebouwen op enige afstand van elkaar in een parkachtige setting. Waarschijnlijk lag het complex ten tijde van het begin op enige afstand van de stad. Om te voldoen aan de toen heersende opvatting dat mensen met geestelijke stoornissen veel rust nodig hebben. Maar zonder het uit te spreken beantwoordde het ook aan de wens om niet te veel te worden geconfronteerd met mensen waar men geen raad mee wist. Uit onmacht dus.

Iets noordelijker in Gränna twee nachten op een camperplaats gestaan met uitzicht op het meer en waar we de zon prachtig zagen ondergaan. Gränna is een toeristische trekpleister vanwege de vele snoepwinkels waar je kinderen ziet die zich vergapen aan de heerlijke zuurstokken. Maar ook omdat er de overtocht kan worden gemaakt naar het eiland Visingö. Nee, we hebben geen zuurstokken gekocht. Als je ouder en wijzer bent weet je beter! Wel hebben we een fietstocht gemaakt op het eiland. Het snoepgoed wat we daar aantroffen smaakte ons zoet. Zoals het Tempelgärden dat Katherine Tingley, amerikaanse van geboorte en theosofiste in 1913 bouwde in de vorm van een tempel. 

Katherine was een helpend mens met een sterk ontwikkeld inlevingsvermogen. De visie van haar levenswerk was: met elkaar in harmonie leven, in hart en in denken. De oorzaken van alle ellende zouden enorm verminderen indien broederschap (wij zijn toe aan een ander woord voor wat zij hier bedoeld omdat broeder naar mijn idee te veel verwijst naar de man) en vrede een algemene regel zouden zijn.

Prachtig is de kerk van Kumlaby met fraaie muurschilderingen uit de 14de eeuw. Wat zou ik in deze kerk graag naar gregoriaanse gezangen luisteren.

Näs Jönsagård is de laatste boerderij in de oorspronkelijke vorm. Opgetrokken uit hout met een rietendak. Een echtpaar dat er tegenover woont is bezig om het te restaureren maar dat valt niet mee vanwege financiële belemmeringen en gebrek aan kennis zoals men mij vertelde.

Eenmaal terug op de camperplaats hebben we een frisse duik genomen in het meer en gebabbeld met nederlanders onze tijdelijke buren. 

De volgende dag via Vadstena met zijn fraaie renaissancekasteel naar Bergslussar gereden.

Onderweg, toen we langs een meer reden stonden we oog in oog met een grote groep kraanvogels. Een en al opwinding maakte zich meester van mij. Met de verrekijker was het genieten van deze prachtige elegante vogel.

Een andere bezienswaardigheid was Rökstenen. Een uitzonderlijke runensteen uit de 9de eeuw. Een mogelijke vertaling van de teksten wordt uitvoerig beschreven bij het monument.

Bergslussar is een sluizencomplex in de waterverbinding van Göteborg naar Stockholm. Men overbrugt een afstand van 18,80 m. 

Het is een complex proces waar je veel geduld bij moet oefenen. Stap voor stap ga je omhoog of omlaag. We hadden een leuk gesprek met twee schippers uit Zeeland die met hun kotter “Vijf gebroeders” al twee maanden onderweg zijn. Met een vragende lichaamstaal riep ik “Ha De vijf gebroeders” Waarop een van de schippers gevat reageerde met “Het was een zwaar en lang nachtje!” “A ha” riep ik met een knipoog.